Herzamanki gibi sıcak koltuğumda oturmuş kardeşimle televizyon izliyorduk. Zaten başka yapacak birşeyimiz yoktu. Dışarısı soğuk ve ürpertici bir havaya sahipti.Kendimizi adete evin içine kapatmıştık. Annemiz ve babamız gittiğinden beri sanki hayatımız bomboş olmuştu. Zaman bir türlü geçmiyordu.En çokta kardeşimin bu yokluğa alışmısı canımı yakmıştı. Hayallere dalıp gitmiştim oysa Denizin ''Abla uyan'' demesiyle uyandım . Karnı açıkmış ve beni uyandırmıştı . İnanmıyorum, bu çocuk tam bir beceriksiz! Kalkıp Denize yemek hazırladıktan sonra terk edildiğim o koltuğa oturmuştum , tam 1 yıl önce sevdiğim güvendiğim kişinin beni sevmediğini öğrendiğim koltuktu. O günden sonra kimseye güvenmez olmuştum. Tek bir dostum vardı o da İrem. Ne zaman bir sorunumuz olsa koşup gelirdi. Açıkcası ona karşı mahcup oluyorum . Çoğu zaman yanıma gelir böyle soğuk davranmamı söylerdi. Aslında soğuk değildim kırılmıştım,çok kırılmıştım.
