Przygody Zakochanego Hypeman'a vol 2./Krzy Krzysztof

"Co to było?"

Notatka do zapamiętania: informować Krzyśka, kiedy Natalka pokłóci się z Adrianem.

Nati pokłóciła się z Borowskim na śmierć. A za każdym razem, ona wyprowadza się od niego na jedną czy dwie noce. Zazwyczaj do nas. A jak nie powiem dla Krzysia, on potrafi się zdenerwować.

I tak było tym razem.

-Dzięki, kochana. Na ciebie zawsze mogę liczyć. Tylko Krzysztof...- Powiedziała przytulając mnie.
-Spokojnie, ja się nim zajmę. A ty leć do Adriana.- Uśmiechnełam się do niej.

Wyszła. Zamknęłam za nią drzwi i oparłam się o nie plecami.
Westchnełam z przerażeniem i przymknełam powieki.

-Krzyyysieeek...?- Zawołałam.

Oho... nie odpowiedział, czyli jest zły.
Poszłam do salonu. Mój chłopak siedział na kanapie i oglądał telewizję. Usiadłam koło niego odwracając się w jego stronę.

-Krzysiu, jesteś zły?- Zapytałam obserwując jego reakcję.
-A jak myślisz?- Nawet na mnie nie popatrzył.
-Nooo... zgaduje, że nie.
Popatrzył na mnie wzrokiem mówiącym "ty tak serio?".
-No Krzysiu.- Przytuliłam się do niego.- No nie złość się.
-Czy ona za każdym, jak się pokłócą, musi przychodzić do nas?- Zapytał wyłączając telewizor.
-Nie za każdym razem, tylko wtedy, gdy bardzo się bardzo pokłócą.
-A ty, jak się pokłócimy, nie idziesz do niej.
-Po pierwsze: nie na noc. Po drugie: my przez trzy albo cztery dni nie odzywamy się do siebie. A oni godzą się po dwóch dniach. Albo w ogóle na następny dzień.
-No w sumie racja... ale jednak.
-No wiem, wiem...- Zaśmiałam się i pocałowałam go w policzek.- Kocham cię.

                         ***

Wyszłam właśnie z pracy. Załamana faktem, że muszę zrobić zakupy, nie zauważyłam czarnego audi stojącego pod moim miejscem pracy.

-Emilka...!

Odwróciłam się w stronę nie kogo innego jak Dominika!

-Czego chcesz?- Zapytałam zła.
-Pogadać.- Złapał mnie za nadgarstek.
-O czym?- Warknełam.
-O tym, co się stało.

Już miałam coś powiedzieć, ale wyprzedził mnie Bartek. Podszedł do nas i przyjrzał się Dominikowi.

-Kruszynko...- tak, on i Igor mówiął na mnie "kruszynka".- Wszystko okej?
-To twój nowy bodyguard?- Zapytał z drwiną w głosie.- Krzysiek o nim wiem?
-Co?! Weź człowieku, ty się lecz!- Krzyknełam. Wzięłam Krupe za rękę i poszłam stamtąd.
-Co to było?- Zapytał Planek.
-Później ci wyjaśnię. Najpierw zrobię zakupy.
-Okej.

Poszliśmy do sklepu. Chodziłam z Bartkiem między półkami i wkładając do koszyka potrzebne produkty.
Stanełam przed półką z czekoladami.

-Hejka, Emilka.
O nie... błagam, powiedzcie, że się przesłyszałam i to wcale nie była...
-Wiktoria?- Uśmiechnełam się sztucznie do niej.

Pomimo, że to Zuza (a nie Wiktoria) chciała poderwać Krzyśka i w ogóle, to i tak wolę trzymać się z dala od tej dwójki.

-Hejka!- Przytuliła mnie.
-Cześć. Co tam?- Zapytałam gotowa na pół-godzinny wykład o tym, jakie to ona ma życie.
-A dobrze. Mam chłopaka.- To wiem. Ostatnio Zuzia mówiła.
-Fajnie.

Naszą pseudorozmowe przerwał dzwonek telefonu.

-Sorry.- Przeprosiła i odebrała.- Dominik? No tak. Zaraz będę w domu. No. Ja ciebie też kocham.- Rozłączyła się.

Przez przypadek zobaczyłam, że na tapecie ma ustawione zdjęcie Dominika. Tak, tego Dominika. Przypadek?

-Wiesz, muszę lecieć.-  Powiedziałam. Posłałam jej przepraszający uśmiech.- Pa.

Odwróciłam się na pięcie i poszłam szukać Bartka, który miał wybrać sobie jakieś picie.

Szybkim krokiem szłam sprawdzając czy w danej alejce nie ma Krupy.
Idąc tak, wpadłam na kogoś.

-Przepraszam.- Odpowiedziałam i popatrzyłam na tego kogoś.- O, Bartek! Szukałam cię

Poszlam zaplacic przy okazji opowiadajac Bartkowi co sie wydarzylo.

-No nie powiem, dziwne.- Stwierdzil, kiedy wyszlismy ze sklepu.

Serio, Bartek? Jakbym sama sie nie domyslila.

***
Heja!
Wiem, krotki, ale nie mamy za bardzo pomyslow. Znaczy... pomysl jest, ale nie ma... checi? Czy czegos takiego...
Pozostaje miec nadzieje, ze to sie zmieni.
Do nastepnego, Jednorozce!