collar full || ryden

Rozdział 2

proszę o przesłuchanie piosenki wyżej, aby bardziej się wczuć.

Obudził się bardzo wcześnie. Zbyt wcześnie, więc miał za sobą naprawdę mało godzin snu. Był wykończony, ale przyzwyczaił się do tego i nawet nie stęknął, gdy otwierał przekrwione oczy. Leżał przez długi czas na plecach, wpatrując się tępo w sufit. Przypomniał sobie wydarzenia z nocy w klubie i wspomnienie o Ryanie przez dwójkę nowych znajomych. A także piosenka. "Lonely moonlight". Tytuł brzmiał pięknie, intrygująco. Pewnie tak samo jak sam utwór...

Nie. Brendon nie miał zamiaru jej słuchać. Nie obchodził go żaden Ryan Ross, żadna muzyka Ryana Rossa również go nie obchodziła. Przestała cztery lata temu.

Kłamca.

Wstał i ruszył do łazienki. Stanął przed lustrem i przyjrzał się swojemu odbiciu. Miał dość widoczne sińce pod oczami i włosy w nieładzie. Zmęczony. Bardzo zmęczony.

Było za wcześnie na wstanie. Wrócił do łóżka i na nowo zakopał się w pościeli. Cisza odbijała się echem w jego głowie, wywołując ból. Do czego to doszło, aby głowa bolała od samej ciszy?

Wpatrywał się w zasłonięte rolety. Wiedział, że dopiero się przejaśnia.

Sprawdź tę piosenkę.

Nie.

Sprawdzę.

Kurwa mać.

Sięgnął po telefon i wyszukał tytuł na YouTube. Dla pewności dopisał jeszcze imię i nazwisko. Tylko dla pewności.

Przescrollował listę propozycji, wiedząc mimo wszystko, że pierwsza z nich jest tą poprawną. Bał się tego, co mógł zaraz usłyszeć.

To tylko piosenka, powiedział sobie w myślach i wybrał pierwszą pozycję na liście. Po chwili rozbrzmiały delikatnie dźwięki gitary. Muzyka była spokojna, przyjemna do słuchania.

Tak samo jak jej autor.

"The sun went down
Over my head
Another day I've lost
Filled with regret"

Głos Ryana wywołał ciarki na plecach Brendona, ciągnął za sobą masę wspomnień, które przez ostatnie kilka lat próbował stłumić, zepchnąć do najdalszego kąta swojego umysłu. Dopiero po chwili skupił się na tekście, który również był piękny, jednak... Brendon czuł zmieszanie, którego nie potrafił wyjaśnić.

"I wandered through the sunshine
Remembring when you were mine
Lonely moonlight"

Serce Brendona zaczęło bić szybciej, gdy zatrzymał piosenkę, aby chwilę odetchnąć. Miał okrutny mętlik w głowie, wszystkie jego myśli zbiły się w kłęb chaosu, stały się jedynie niezrozumiałym szumem. Próbował zinterpretować tekst inaczej, mniej subiektywnie, naprawdę się starał, jednak uczucia wzięły nad nim górę i przez chwilę nawet zaczynał mieć nadzieję, że "Lonely moonlight" jest właśnie o nim, o Brendonie, o tym, że Ryan za nim tęskni...

Nie. To głupota. Nagle zacząłby za nim tęsknić? Przecież to absurdalne. Zaśmiał się niewesoło i znów odtworzył piosenkę.

"When I had a younger heart
You told me not to fear the dark
Lonely moonlight"

A jednak. Coś nie pozwalało mu dalej słuchać tej piosenki. Czuł się głupio i dziecinnie, ale spokojny - choć pełen w jakiś sposób ukrytych emocji - głos Ryana sprawiał, że serce Brendona drżało z bólu.

Zablokował telefon i zapatrzył się w sufit. Prócz tykania zegara słyszał również echo tekstu przed chwilą słuchanej piosenki. Powoli zamknął oczy, mając nadzieję, że może piętnaście minut drzemki da mu odrobinę ulgi.

Gdyby tylko umiał zasnąć.

***

Wszedł do studia z papierowym kubkiem czarnej kawy bez cukru. Jakoś musiał pobudzić ten dzień, póki co miał ochotę rzucić się pod samochód.

Usiadł na fotelu przed konsolą i założył słuchawki, ignorując Dallona i Spencera, którzy patrzyli na niego zmartwieni. Nie mieli o co się martwić.

Włączył pierwszą piosenkę na albumie, aby znowu go przesłuchać. Miał być dopracowany, Brendon zamierzał się o to postarać. Jednak cały czas czegoś mu brakowało. Jednego wersu? Jednej nuty? Większej głębi? Nie miał pojęcia, nie potrafił odnaleźć odpowiedzi.

Był tak zajęty szukaniem błędów i braków, że ledwo poczuł wibracje telefonu w swojej kieszeni. Zmarszczył brwi i wyjął komórkę. W tamtej chwili nie wiedział, jak bardzo będzie tego żałował.

rozdział trochu nudny, ale może po takiej przerwie komuś się spodoba.