"ေမာင္..ျပန္လာၿပီလား?"
အိမ္ထဲကိုေျခခ်လိုက္တာနဲ႔..ကိုယ့္အနားေရာက္လာတတ္ၿပီးကုဒ္အက်ီရယ္လက္ဆြဲအိတ္ရယ္လာယူတတ္တဲ့..သူ.....ထံုးစံတိုင္း.မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ. .အေပၚထပ္တက္လာခဲ့သည္။...
"ေမာင္...ဒီအက်ီေလးဝတ္ပါလား?"
"က်စ္!ငါ့ဘာသာဝတ္ခ်င္တာဝတ္မယ္....မင္းခိုင္းတိုင္းငါကလုပ္ရမွာလား?..ကိုယ့္အဆင့္ကိုယ္သိစမ္းပါ..ေနရာတကာဆရာႀကီးလိုက္လုပ္မေနနဲ႔"
"မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရယ္....ငယ္ကဒီတိုင္း"
Jonginအဲ့တာေတြမႀကိဳက္တာ..ေလသံမာမာနဲ႔ေျပာလိုက္မိတာနဲ႔မ်က္ရည္ေတြကဝဲလာၿပီ...
"ငယ္ထမင္းဝိုင္းသြားျပင္လိုက္မယ္...ေမာင္ အဝတ္အစားလဲၿပီးရင္ဆင္းလာခဲ့ေနာ္.."
..ပိတ္သြားတဲ့တံခါးေနာက္က...Sehunမ်က္ရည္ေတြကိုသာ...Jonginျမင္ခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္..
💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕
Jonginထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာေတာ့...ထမင္းေရာဟင္းေတြေရာကအဆင္သင့္...ဒါေပမယ့္..ထမင္းစားပန္းကန္ကတခ်ပ္တည္းခ်ထားသည္။....ဟိုတစ္ေယာက္ဘယ္သေဝထိုးေနျပန္ၿပီလည္းမသိ...Jonginလည္းညစာကိုေအးေအးလူလူထိုင္စားေနတုန္း....
ဝုန္း...
႐ုတ္တရက္အေပၚထပ္ကအသံၾကားတာမုိ႔...အေျပးအလႊားတက္ၾကည့္ေတာ့...အဝတ္ဇလံုႀကီးကတေနရာ...သူကတေနရာနဲ႔....Jonginကိုျမင္လည္းျမင္ေကာ...အတင္းကုႏ္ူ႐ုန္းထ႐ွာသည္။...
"Oh Sehunအဲ့အတိုင္းေန...လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားလုပ္မေနနဲ႔.!"
Jonginသူ႔ဆီေလ်ွာက္သြားကာ...သူ႔ကိုယ္ေလးက္ုေပြ႔ခ်ီလိုက္ေတာ့....ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေန႐ွာသည္။....
"ေမာင္..ညေနစာစားလို႔မၿပီးေသးဘူးမလား?..ငယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
ေဆးလိမ္းေပးေနတဲ့Jonginကိုအားနာစကားဆိုေနတဲ့သူ...မ်က္ရည္ေတြဝဲကာေခါင္းငံု႔သြားတာမို႔...Jonginသက္ျပင္းတခ်က္ခ်မိကာ...
"ငါညေနစာစားၿပီးၿပီ.....အားေနငိုမေနနဲ႔...အဲ့အဝတ္ဇလံုလည္းထပ္မမေနနဲ႔..ေအာက္ကပန္းကန္ေတြလည္းမေဆးနဲ႔..မနက္မွ အေဒၚႀကီးလာရင္ေဆးလိမ့္မယ္.."
