Yaşadığın her gün sana hediye. Her zamanki gibi okuldan çıkmıştı Merve. Otobüsten inip ilk adımlarını attı ve evin yolunu tuttu. Eve gelir gelmez çantasını bırakıp annesine söylenmeye başladı;
-Karnım çok aç halâ neden yemek hazır değil.
Annesi rahatsızdı. Bir an olsun annesine 'yardım etmeliyim' demedi. O düşünce aklına gelmedi Mervenin.
Temizlik yapmalıydı annesine yardım etmeliydi. Ama o isyanla meşguldu. Annesi yüzüne tatlı tatlı gülümsedi buna rağmen. Yemekten sonra odasına bilgisayarın başına geçti. Geçer geçmez bi ses geldi salondan. Hemen salona koştu bir baktı annesi bayılmış. Aradığı ambulansla birlikte hastaneye gitti ve o gün MERVE ANNESİNİ KAYBETMİŞTİ. Artık yoktu.
Hayat durmuştu onun için anlar anılar herşey. Artık annesine bağırıp çağıramıcak , isyan edemicekti. Herşeyi geçtim artık ANNE diyemicekti.
Tabutuna baktı baktı baktı ve yokluğu ona ağır gelmişti. Kıymetini bilmedi Merve için çabalayan annesinin.
Evde kalbinde hep bi boşluk. Onu çok ama çok üzdüğünü anladı. Artık ondan helallik bile alamıcaktı. Çok nankörlük etmişti.
NE OLURSA OLSUN ANNELERİMİZİN KIYMETİNİ BİLMELİYİZ. İNSANOĞLUNUN 1 DERE ALTINI OLSA 2.SİNİ İSTER. İŞTE O DERECE NANKÖRÜZ.
ELİMİZDEKİNİ KAYBETMEDİKÇE KIYMETİNİ BİLMİYORUZ. ASLINDA OLMASI GEREKEN KAYBETMEDEN KIYMETİNİ BİLMEK. SİZ SİZ OLUN ANNENİZİN KIYMETİNİ BİLİN. ANNEN SANA HAKKINI HELÂL ETMEDİKÇE CENNETİN KOKUSUNU ALAMAZSIN.
