PARANOİD

KRİZ

Zamanın birinde bir çiftçi.. diye başlamak isteyen yanımın olduğu gün götürmez bir gerçek fakat hikaye tüm sanrıları ve pikselleriyle bana aittir. Artık bir alışkanlık haline gelmiş sabah krizlerimden bir yenisi beni yüzümü yıkamak için girdiğim banyom da yakalamıştı. İlk belirtilerinden olan iris büyümesini fark ettiğimde her zamanki yanılgıya düşmüş ve bir önlem almak yerine bilmem kaçıncı kez yaptığım gibi kendimi izlemeye koyulmuştum. Anlımdaki damarların her salise daha da ağrı verici bir şekilde şişmeleri, yüz kaslarımın müthiş bir şekilde gerilip derimin yırtılırcasına sızlamasından sonra her zaman çene kilitlenmesi gelir, o da kriz sonrası gereksiz ağrıya yol açar ki, bu günkü iş görüşmesi için istediğim son şeydir. Elime geçen ilk şey olan yüz havlumu zorda olsa dişlerimin arasına sıkıştırmayı başarmıştım. Beynimde bir inci kolyenin kopma sesi yankılandığında ise çoktan krize hazırdım. Bu krizlerin en güzel belki de tek güzel yanı şuan aynadan siluetime bakan koyu lacivertin kırmızıyla uyumunu anlatan bir çift göz idi. Göz rengimin günlük hayatta açık mavi olduğunu ele alırsak bu hayli görülmeye değer bir tablo oluyor ve beni bu ölümcül ağrılara rağmen büyülenmişçesine aynaya bakmaya zorluyordu. Titremelerin başlaması ise artık krizin en sancılı dönemine girildiğini haber veriyordu. Beynimdeki inci taneleri kafatasıma her çarptığında gözümden yaşlar geliyor ve bu dayanılmaz acı yavaş yavaş bedenimin her milimini katlederken ayakta durmak hiç olmadığı kadar canımı yakıyordu. Direnmeyi bırakıp beton kaplı zemine kendimi gayriihtiyari bir biçimde bıraktığımda ise çok geçmeden soğuk zeminin yüzeyinde kırmızı lekeler oluşmaya başlamıştı. Beynimde kalan son inci tanesinin buradayım dercesine son darbeyi vurmasıysa gözlerimi kapatmam için hayli acılı bir yol olmuştu.