never Too Late
Մաս 1
Կար ժամանակ,երբ ես ապրում էի սիրելով ու վաղվա մասին չմտածելով,իսկ հիմա...հիմա ապրում եմ՝մտածելով կյանքիս ամեն վայրկյանի համար։
Ավելի հեշտ է մեռնել,թե պայքարել հանուն կյանքի ու ...ու հանուն նրա...
Ում է պետք այն կյանքը,որը որը հիմք չունի,որը կառուցված է հասարակության կարծիքի,ուրիշների ցանկության,հարստության ու վախի վրա...
Հարստություն,"հարգանք",մեծ ճանաչում,որը դարձել է անեծքի նման մի բան։Երբ դու անծանոթ վայրում ես ու ոչ ոքի չես ճանաչում,բայց նրանք ամեն ինչ գիտեն քո մասին!Երբ բոլորը քո կողքին են ֆիզիկապես,բայց դու մենակ ես հոգեպես։Երբ դու ապրում ես երազանքներով,բայց հասկանում ես,որ չես կարող անել այն,ինչ դու ես ցանկանում ու ինքդ քեզ ասում' <<Ցած իջիր երկնքից>>։
Երբ կարող ես ամեն ինչ անգամ "սերն ու երջանկությունը" գնել փողով,բայց ինչիդ են պետք դրանք,եթե մի օր վերջ է դրվելու այդ ամենին,կամ էլ ինքդ ես վերջ դնելու թե դրան,և թե կյանքիդ,այն կյանքին,որը ոչ ոքի պետք չէ,ով չի էլ անհանգստանա կամ մտածի քո մասին։Շատ ցավալի է այն փաստը,որ անգամ ծնողներիդ համար քո կյանքը խաղալիք։
Չբացահայտված ինքնություններ...
Մտնում ես մի հսկայական տուն,բայց այն ոչ մի արժեք չունի քեզ համար,նրա ամեն պատը,ամեն առարկան,անգամ մարդիկ սառն են քեզ համար ։Երբ ապրում ես հսկայական տանը,բայց այն դատարկ է բոլոր առումներով։
֊Մամ,պապ,ես միայն այն դեպքում դպրոց կգնամ,եթե ոչ ոք չիմանա,թե ով եմ ես,թե ում աղջիկն!!,֊վճռական ասաց Ջեննին։
֊Ինչոր խնդիրներ ունես?Ինչ է կատարվում?,֊ասաց հայրը։
֊Խնդիր կլինի,եթե բոլորն իմանան ՝ով եմ ես!
Նրա մայրը նստել էր,ոտքը ոտքին էր գցել ու իր մետներին էր նայում,կարծես նրան չէր էլ հետաքրքրում ՝ինչ է կատարվում։
֊Տես,նա անգամ չի էլ մտածում իմ մասին,֊մատնացույց անելով մորը՝ասաց Նա Նան,֊նորից եմ ասում!Ես այդ դպրոց կգնամ միայն այն դեպքում,երբ ոչ ոք չիմանա իմ մասին։
֊Այսպես թե այնպես ուսուցչական անձնակազմը գիտի,որ դու մեր աղջիկն ես ու թե ինչ հարուստ ենք,֊քմծիծաղով ասաց մայրը։
֊Դե դա արդեն չենք կարող փոխել,բայց կարող ենք այնպես անել,որ բացի նրանցից դպրոցում ոչ ոք չիմանա։
֊Լավ֊լավ!!!Ոչ ոք չի իմանա!,֊ասաց հայրը։
֊Ուրեմն կգնամ վաղվանից,֊ասաց Նա Նան ու գնաց իր սենյակ։
֊Չեմ հասկանում՝ինչի ես հանդուրժում նրան?(մ)
֊Այդպես է պետք։
Երեկոյան Ջեննին դուրս եկավ զբոսնելու՝ականջակալներով։Հանկարծ գլուխը բարձրացրեց ու նստարանին տխուր դեմքով նստած մեկին տեսավ,մոտեցավ ու նստեց նրա կողքին։
֊Նորից կռվել եք?,֊հարցրեց Ջեննին։
֊Ըհը,֊քթի տակ ծիծաղելով՝ասաց նա,֊իսկ դու ինչի ես տխուր?
֊Ես?Իսկ դա ում է հետաքրքրում?,֊քմծիծաղով ասաց Ջեննին։
֊Ինձ,֊հայացքն ուղղելով Ջեննին ասաց տղան։
֊Փաք֊ Չան֊յոլ...,֊գլուխը կախելով՝ասաց Ջեննին։
֊Դու ինձ այնքան ես Այրինի հարցում օգնել,որ...
֊Խնդրում եմ,արի հիմա Այրինի մասին չխոսենք,֊կանգնելով ասաց Ջեննին,որ գնա։
֊Թող քո ուզածով լինի,֊կոպիտ ասաց Չանյոլը ու գնաց։
Ջեննին հոգոց հանեց ու իրեն հարվածելով՝ասաց.
֊Հիմարր,ամեն անգամ պատրվակ ես փնտրում նրա հետ խոսելու,իսկ հիմա նեղացրիր նրան,հիմար,ես ամենահիմար մարդնն եմ!!
____________
Առավոտ
֊Գիտու֊նիկ!!!Արդեն հոգնել եմ անդադար սովորելուց,կարծես ծնվել եմ միայն սովորելու համար!,֊դպրոցական հագուստն ուղղելով՝ասաց Ջեննին։
֊Օրիորդ Ջեննի,մեքենան Ձեզ է սպասում,֊ասաց սպասուհին։
֊Մեքենան?,֊բարկացած ու հարցական դեմքով նայելով նրան՝ասաց ու դուրս գնաց,֊ով է ասել,որ մեքենան սպասի ինձ?
֊Ձեր մայրը,օրիորդ։
Ծնողների սենյակ մտնելով,հենվելով պատին ու ձեռքերն իրար մեջ մցնելով ՝ասաց.
֊Երեկ հայրս պարզ չասաց,որ ոչ ոք չի իմանա դպրոցում՝ով եմ ես?
֊Եվ ինչ?,֊հայելու մեջ իրենով հիանալով՝ասաց մայրը։
֊Լսիր,դու անգամ իմ մայրը չես,չեմ հասկանում,թե ինչի եմ քեզ մինչև հիմա մայր անվանել...Ախ հասկացա,֊կեղծ ժպիտով՝ասաց Ջեննին,֊այն ժամանակ փոքր էի ու դու ինձ ամեն ձևով հաճոյանում էիր,այն ժամանակ ոչինչ չէի հասկանում ու դրա համար էի քեզ ընդունում,բայց վերջ!!Իսկ այդ վարորդին էլ կասես,որ քեզ տանի քո խանութներով,ինձ հետ գործ չունես։
֊Էյ,անչափահասիկ!Բառերդ չափավորիր!,֊տեղից կանգնելով՝ասաց մայրը։
֊Անչափահասիկ??!,֊քմծիծաղով ու նայելով ուղիղ նրա աչքերի մեջ՝ասաց Ջեննին,֊Այդ դու բառերդ չափավորիր!!Մի մոռացիր՝ինչից ինչ ես դարձել!Ես ընդհամենը 17 տարեկան եմ,ճիշտ է,բայց քեզնից ավելի շատ բան եմ հասկանում!
Դպրոցում դասն արդեն սկսվել էր,Ջեննին շնչակտուր ուշացած ներս մտավ։
֊Ով ես դու?,֊հարցրեց ուսուցիչը։
֊Կներեք ուշացման համար,֊գլուխը կախելով՝ասաց Ջեննին։
֊Ես հարցրի՝ով ես դու,ոչ թե ասացի ներողություն խնդիր,֊կոպիտ ասաց ուսուցիչը։
֊Ես նոր աշակերտուհին եմ։
֊Տարվա կեսից նոր աշակերտ?Վստահ ես,աղջիկ?Մենք տարվա կեսից աշակերտներ չենք ընդունում,֊հրահրիչ տոնով՝ասաց ուսուցիչը։
֊Դե փաստորեն ընդունում եք,֊ժպտալով ասաց Ջեննին։
Դասարանում բոլորը սկսեցին ծիծաղել։
֊Լռեք բոլորդ!!,֊սաստիչ ձայնով՝ասաց ուսուցիչը։
Դասարանում երկու հոգի վերջին նստարանին էին նստած, մեկը մեծ ականջակալներով,գլուխը կախ,աչքերը փակած երգ էր լսում,իսկ մեջտեղի շարքի տղան նույնպես գլուխը կախ,բայց մեծ ուշադրությամբ լսում էր Ջեննիին։
֊Յա,Չանյոլ,տես թե ինչ սանձարձակ են դպրոց ընդունել,֊ծիծաղելով ասաց Չանյոլի դիմացի նստարանի աշակերտուհին՝Այրինը։
֊Ջեննի???,֊շատ բարձր ձայնով ասաց Չանյոլը։
Բոլորի ուշադրություն, այդ թվում Ջեննիի ու ուսուցչի,Չանյոլի կողմն էր։
Ջեննին ձեռքով֊ոտքով հասկացնում էր,որ լռի։
֊Չանյոլ,ինչ Ջեննի,ճանաչում ես նրան?,֊խանդող հայացքով՝ասաց Այրինը։
֊Ինչ եք բոլորդ ինձ նայում?Երեկ հուզիչ անիմիե էի նայել,գլխավոր հերոսի անունը Ջեննի էր,քիչ առաջ էլ քնել էի ու երազում տեսա,որ Ջեննին մահանում է,֊տարօրինակ միմիկաներով՝ասաց Չանյոլը։
Ջեննին հանգիստ շունչ քաշեց։
֊Ինչ հեքիաթ ես պատմում,Չան?,֊ասաց Այրինը։
֊Այրին,ինչ կա չհավատալու?Ես քեզ որբ եմ խաբել?
֊Ասենք թե հավատացի,֊թեքվելով ու կկոցած ասչքերով նայելով Ջեննին՝ասաց Այրինը։
֊Կարելի է ներկայանալ,թե չէ դասի կեսն արդեն անցավ,ուսուցիչ,֊ասաց Ջեննին։
֊Մյուս դպրոցում քեզ չեն սովորեցրել՝ինչպես խոսես ուսուցիչներիդ հետ?
֊Ջեննի Քիմ,ուրախ եմ ծանոթության համար,֊խոնարվելով՝ասաց Ջեննին։
֊Նախ առաջինը ազգանունն են ասում,հետո անունը,իսկ հետո ես թույլ չտվեցի։
֊Դուք ուսուցիչ եք,չէ?Ինձ թվում է դուք ինձնից լավ պետք է իմանայք,որ մարդու անունը իր "անձնական իրն է",այսինքն իմ ցանկությունն է՝անունս առաջինը կասեմ,թե ոչ,հա,նաև ուսուցիչների հետ վարվելակերպի մասին ես շատ լավ գիտեմ,նախորդ դպրոցում շատ լավ եմ սովորել,ասեմ ավելին բոլոր ուսուցիչները առանց ինձ չէին կարողանում դասը անցկացնել,իսկ վարքիս մասին խոսքեր չկան,ուղղակի հիանալի էր,ոչ ոքի երբեք չեմ պատասխանել,֊անմեղ դեմքով ասաց Ջեննին։
֊Ուրեմն ինչի ես այսպես քեզ այստեղ պահում?
֊Շրջապատը ստիպեց,֊ձեռքերը իրա մեջ մցնելով՝ասաց Ջեննին,֊ինչ տնօրենի մոտ եք տանելու?
֊Գուշակեցիր,առաջ ընկիր։
֊Մեծ հաճույքով,մեկ է իմ ցանկությունը չէր այս դպրոց գալը,բայց մի բան ասեմ նոր գնանք,֊ծիծաղելով ու ուսուցչի ականջին շշնջալով ասաց Ջեննին,֊ինձ թվումա է՝դուք տնօրենի սենյակից հիասթափված եք դուրս գալու։
֊Դեռ կտեսնենք,սանձարձակ։
֊Սանձարձակ?Օյ֊օյ,այդ մեկը չեղավ,ուսուցիչ...ինչպես դիմեմ Ձեզ?
Այնպիսի տպավորություն էր,կարծես Ջեննին թմրանյութ էր օգտագործել դասից առաջ,կամ հարբել էր։
֊Էլ դիմելու կարիք հավատա չի լինի րոպեներ անց,֊քմծիծաղով ասաց ուսուցիչը։
Տնօրենի սենյակում
Դեռ ուսուցիչը չէր հասցրել ինչոր բան ասել,երբ տնօրենը խոսեց։
֊Եկել ես,աղջիկս?Արդեն ծանոթացար նոր դասընկերներիդ հետ?
֊Դեռ չեմ հասցրել,պրն Սոնգ,֊նայելով ուսուցչին՝ասաց Ջեննին։
֊Ինչոր խնդիր կա?
֊Ինչոր խնդիր?Երևի չէ,ճիշտ չեմ ուսուցիչ,֊կեղծ ժպիտով՝ասաց Ջեննին։
Տեսնելով թե ինչ ջերմ են խոսում նրանք,ուսուցիչը հասկացավ,որ մի բան այն չէ և լռեց։
֊Սպասիր,ես քեզ կծանոթացնեմ նոր դասարանիդ հետ,֊ասաց տնօրենը։
֊Շատ լավ,֊մի հոնքը բարձրացնելով ու նայելով ուսուցչին՝ասաց Ջեննին։
Դասարանում
<<Տեսնես ով է այդ նորեկը?>> ամբողջ դասարանը այս հարցն էր քննարկում։
Բոլորը լռեցին,երբ ուսուցիչը,Ջեննին ու տնօրենը ներս մտան։
֊Երեխաներ,նա ձեր նոր դասընկերուհին է,ներկայացիր,աղջիկս,֊ասաց տնօրենը։
֊Ջեննի Քիմ,֊խորամանկ ժպիտով նայելով ուսուցչին՝ասաց Ջեննին։
Իսկ ուսուցչուհին հայացքը թեքեց։
Դասի ընթացքում
֊Ինչ կա ծիծաղելու?Ինչի եք դասի ժամանակ անընդհատ ծիծաղում?Դուք հիմար եք?Ով իրեն հիմար է համարում,թող կանգնի,֊բարկացած ասաց ուսուցիչը՝կանգնելով։Ես
Երեխաները իրենց հազիվ էին զսպում,ոչ ոք չէր կանգնում։Հանկարծ աթոռի ձայն լսվեց ու բոլորի նայեցին Ջեննիին կողմը։
֊Դու քեզ հիմար ես համարում?,֊հարցրեց ուսուցիչը։
֊Չէ,ուղղակի կանգնեցի,որ Ձեզ մենակ չթողնեմ,֊ծիծաղը զսպելով՝ասաց Ջեննին։
Դասարանում չկար մեկը,որ չծիծաղեր։
֊Անմիջապես լռեք!!!Դու!!!..դու!!
֊Էլի տնօրենի սենյակ եք տանելու?Ես պատրաստ եմ,գնանք?,֊մի քայլ անելով՝ասաց Ջեննին։
֊Նստիր!!!
֊Ինչպես կասեք,֊ձեռքերը թափ տալով՝ասաց Ջեննին։
Րոպեներ անց
֊Ով կարող է այս տեքստը վերլուծել?(ու)
֊Ես,֊ձեռք բարձրացնելով՝ասաց Ջեննին։
֊Չեք լսում երեխաներ?(ու)
Ջեննին գնաց կանգնեց ուսուցչի դիմաց ու ձեռք բարձրացրեց։
֊Ինչ ես անում?(ու)
֊Ձեռք եմ բարձրացնում..
֊Բայց ինչի ես այստեղ եկել?
֊Դե ասեցիք՝ով կարող է տեքստը վերլուծել,ես ձեռք բարձրացրի,հետո նորից կրկնեցիք հարցը,ինձ էլ թվաց հեռուն չեք տեսնում,դրա համար եկա Ձեր դիմաց,որ տեսնե ինձ,֊անմեղ ժպիտով՝ասաց Ջեննին։
Նորից ամբողջ դասարանը ծիծաղեց,բայց բացի Այրինից։
֊Գիրքը վերցրու,տեսնենք այդքան լավ կխոսես,ինչքան հիմա?
Տեքստը վերլուծելուց հետո ուսուցչի նյարդերն ավելի գրգռեց Ջեննիի հիանալի պատասխանը։
֊Վատ չէր...,նստիր։
֊Վատ չէր?Ուսուցիչ,բայց նա ամբողջ տեքստը անսխալ վերլուծեց,֊ասաց աշակերտնեիրց մեկը։
֊Եթե ասում եմ վատ չէր,ուրեմն վատ չէր,֊գրիչի ծայրը ուժեղ հարվածելով սեղանին՝ասաց ուսուցիչը։
֊Պարզ է,ուրեմն Ձեզ մոտ էլ է դեռ բացարձակ միապետական կարգերը իշխում,֊ցածր ասաց Ջեննին։
֊Բացարձակ միապետական կարգեր?Ինչ ես ուզում դրանով ասել?
֊Փաստորեն բարձր էի խոսում։Դե ուզում էի ասել,որ ինչպես ասեք,այնպես էլ եղել է դասարանում։Այ սա է բացարձակ միապետությունը,կարելի է ասել ստրկատիրական ժամանակներն ենք վերադառնում,բայց ոչինչ քիչ֊քիչ դասարանը կդառնա ժողովրդավարական հանրապետություն,֊ժպտալով ասաց Ջեննին ու նստեց։
Դասերի ավարտվեցին,Ջեննին գրքերը դնում էր պայուսակում,երբ այն տղան,ով ամբողջ ժամանակ լուռ էր,բայց մեծ ուշադրությամբ լսում էր Ջեննիին,անցավ նրա կողքով, ձեռքով հարվածեց Ջեննիի ձեռքին ու գրքերն ընկան ցած։
֊Իիիի,չես տասնում քայլելիս?,֊ասաց Ջեննին,֊հեյ,քեզ հետո եմ։
֊Ինձ հետ??,֊պտտվելով ասաց նա։
֊Այո,քեզ հետ!
֊Լավ ես մտածել!?,֊քմծիծաղով ասաց նա՝մոտենալով Ջեննիին։
֊Ես,ի դեպ քեզ,մտածելու հետո խնդիրներ չունեմ։
֊Խորհուրդ կտամ ինձնից հեռու մնաս,֊բռնելով Ջեննիի դունչը՝ասաց նա։
֊Քիմ Չոնին?,֊նայելով նրա հագուստի վրա՝ասաց Ջեննին,֊ես քեզնից հեռու էի,այդ դու մոտեցար։
֊Լավ էլ համարձակ ես երևում,֊քմծիծաղով ասաց Քայը,֊այս անգամ բաց կթողնեմ,բայց հետո զգույշ եղիր!
֊Դու նույնպես!
