"Biraz daha oyalanırsan asla uçağa yetişemeyeceğiz."
Dev bavulu peşimden sürükleyerek koştum ve kapıya çıktım. Katherine her zamanki gibi benden önce hazırlanmıştı ve bir ayağı ile yerde ritim tutarak sabırsızlıkla beni bekliyordu. Çıktığımı görünce gözlerini devirdi.
"Bir an çıkamayacaksın sandım. Seni saçından sürükleyerek çıkarmak için içeri geri girmek üzereydim."
Bavulumu arabanın bagajına koyarken kıkırdayarak omuz silktim.
"Tüh, şansını kaçırdın. Hadi."
Bizi neyin beklediğinden habersiz, heyecan içerisinde arabaya bindik. Belki de yaptığımız en aptalca şeydi. Ya da en akıllıca.
