" အို ႐ိုမီယိုရယ္ ႐ွင္ အဆိပ္ေတြအကုန္
ဘာလို႔ေသာက္ပစ္ရတာလဲ နည္းနည္းေလးမ်ားက်န္ရင္
ကြၽန္မ႐ွင့္ေနာက္ကိုအျမန္လိုက္လို႔ရတာေပါ့. . . "
ကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ Junmyeon ရဲ႕
ခနၶာကိုယ္ကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ရင္း. . ဟန္ပါပါရြတ္ဆို
ေနတဲ့သူမ. . .
"ဂ်ဴးလိယက္. .ဒီေနရာကအျမန္သြားရေအာင္. . "
ေဘးနားကMinseok တျဖစ္လဲဖာသာက. . .
ေျပာဆိုေတာ့. . .
"႐ွင္အရင္သြားပါ. .ကြၽန္မ႐ိုမီယိုကိုႏႈတ္ဆက္
လိုက္ဦးမယ္. . . "
Minseok ကေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး အျပင္ေျပးထြက္
သြားတယ္. . .
"႐ိုမီယို. .ကြၽန္မ႐ွင့္ကိုနမ္းပါရေစ. . .
႐ွင့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ. .အဆိပ္ေလးေတြအနည္းငယ္
က်န္႐ွိေနႏိုင္ပါေသးတယ္. . . ."
လီရာက ဟန္ပါပါေျပာရင္း. .Junmyeon
ကိုနမ္းဖို႔ေခါင္းအငံု႔. . .
"ခဏေလး!! "
႐ုတ္တရက္ထေအာ္လာတဲ့ Ooh Sehun ကို
အခန္းထဲကသူေတြဝိုင္းၾကည့္လာၾကတယ္. . .
ထင္တယ္! ထင္တယ္ ျပဇာတ္စတိုက္ကတည္းက
အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔အခန္းထဲလာၿပီး. . .
မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနတဲ့ Ooh Sehun!
ဒီအခန္းေရာက္ရင္ျပႆနာ႐ွာမယ္ဆိုတာ. .
Kim JongIn ခန္႔မွန္းမိၿပီးသား. . .
"ဘာျဖစ္တာလဲ Sehun ရ. . ."
Rehearsal ျဖစ္လင့္ကစား သ႐ုပ္ေဆာင္
အေတာ္အသင့္ ေကာင္းလာၿပီျဖစ္တဲ့အဖြဲ႔သားေတြ
ေၾကာင့္. .လာေရာက္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား
အမ်ားစုထဲမွ တစ္ေယာက္ကေအာ္ေမးေတာ့. . .
"အဟမ္း! ငါတို႔က အခုမွအထက္တန္း
ေက်ာင္းသားပဲ႐ွိေသးတယ္ေလ. .အဲ့ဒါ. .
ဒီလိုနမ္းတဲ့အခန္းေတြကအဆင္မေျပေလာက္ဘူးလားလို႔ "
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ထိရံုေလးပဲဟာ. . . "
မတိုးမက်ယ္အသံေလးနဲ႔ေျပာလာတဲ့ ကင္လီရာကို
အားလံုးကမ်က္လံုးျပဴးၿပီးဝိုင္းၾကည့္လာတယ္. .
Sehun ကေတာ့ လီရာ့ ကိုၾကည့္ေနတာ
မ်က္လံုးျပဴးရံုမကေတာ့. . ေလဆာေတြေတာင္
ထြက္ေနေလာက္ၿပီ. . .
