Yanlızım ama öyle sıradan sandığınız gibi değil duygularım çok yanlız mutlu olamıyorum nedenini
bilmiyoyrum. Keşke hiç büyümeseydim diyorum annemin yine o küçük kızı olsaydım bu hakaretler
katkanmak gerçekten çok zor . Aşık oluyorum ama kaçıyorum ağlamam gerektiğinde gülüyorum
deli diyorlar ama deli değilim evt psikopat gibi daranıyorum çünkü bende ağlamamak için
sırıttığım her dakikadan nefret ediyorum müzik avutuyor beni evet çünki her insanın en sevdiği
şarkı kendini anlatıyor en iyi dostumu buldum sanıyorum ama yine hayal krıklığına uğruyorum ben
hergün korkuyorum yarınım da bugün gibi olacak diye ama hepde öyle oluyor Ben Anna hayatımı
kadere bırakmayan ve her yaptığından pişman olan bukadar zormu yüzleşmek ?
