တိတ္ဆိတ္ေအးျမလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီညတစ္ညမွာ အခန္းငယ္အတြင္းမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အသံေျကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ က်ယ္ေလာင္ဆူညံေနတယ္
*အကို....အကို......*
"ေဒါက္တာ အခန္း ၃၅ က ေကာင္ေလးေရာဂါေဖာက္ေနျပန္တယ္"
"ဟူးးးးး စိတ္ျငိမ္ေဆးသြားထိုးလိုက္ ဆရာမ"
"ဟုတ္ကဲ့"
တစ္ေန႔ ၃ခါမွ်ထိုးထိုးေနရေတာ့စိတ္ျငိမ္ေဆးဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ေ၀ဒနာကို မသက္သာေစခဲ့ဘူးးးး
"ေဒါက္တာ ကယ္ပါအုန္းးးးးး အားးးးးးး"
စူး႐ွလွေသာ အသံငယ္တခုထြက္လာျပီးေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ေအာင္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားတယ္
******
"Nurse အားသတ္ကာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားေသာ စိတ္ေရာဂါသည္တစ္ဦး"
"ေတာက္ ေစာက္သံုးမက်လိုက္တာ "
"ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ"
"မင္းအလုပ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ေပးပါ ကၽြန္ေတာ္ ၃ရက္အတြင္း အဲ့ေကာင္ကို ျပန္႐ွာေပးပါ့မယ္"
"ေအး မင္းစကားအတိုင္းမင္းတည္ပေစ သြားးး"
"ဟုတ္"
********
"ကေလးငယ္ တိုက္ခိုက္မႈေတြျကား ဘယ္လိုမင္းလြတ္ေျမာက္မလဲဆိုတာ ငါသိပ္သိခ်င္တယ္"
"ဖြားဖြား"
"ေျမးေလး"
"ဖြား ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကေလးငယ္ေလး လြတ္သြားတယ္ဆ္ု"
"ဟုတ္တယ္ ဖြား ကၽြန္ေတာ္တပည့္ေတြကိုျပန္႐ွာခိုင္းထားတယ္ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္"
"ေအးပါကြယ္"
*******
"အက္ုိ.....အကို....."
"အကိုသက္ပိုင္လား""
ဖိနပ္မပါပဲ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ ေကာင္ေလးကို
ဘယ္သူမွအဖတ္မလုပ္ျကသလို လူတိုင္းက ေ႐ွာင္သြားတယ္
"မင္း႐ူးေနလား ဘယ္ကအကိုသက္ပိုင္လဲ"
"အကိုသက္ပိုင္ ကၽြန္ေတာ္ေလ "
"သြား ဖယ္ကြာ"
ေဆာင့္တြန္းခံလိုက္ရတာေျကာင့္ ေျမျကီးေပၚလဲသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ထိုလူရဲ့ေျခေထာက္ကို ဖက္ထားေနေသာ ေကာင္ေလး
"ေစာက္၇ူး မင္း သိပ္႐ူးေနတာပဲ လႊတ္ ငါ့ေျခေထာက္ကိုလႊတ္စမ္း"
"ဟင့္အင္းးး အကိုသက္ပိုင္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား ကၽြန္ေတာ္ တံခြန္ေလ "
"ဘာတံခြန္မွမသိဘူး လႊတ္စမ္းကြာ လႊတ္စမ္း"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား အကိုသက္ပိုင္"
"လႊတ္လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္"
"ျကယ္ေရာင္စံု....... ညတစ္ည လမင္းျကီးကသာ
ငွက္ကေလးမ်ားလည္း အိပ္ခ်ိန္တန္ပါျပီ. ......"
"မင္းးးး"
"ကၽြန္ေတာ္ တံခြန္ေလ"
"မင္းလူမွားေနျပီ ငါ့နာမည္ သက္ပိုင္မဟုတ္ဘူး "
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဆာင့္ကန္ကာ ထြက္သြားတဲ့လူေျကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကပင္ အံ့ျသသြားေငးျကည့္ေနမိတယ္
"အကိုသက္ပိုင္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္ အကို ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲဆိုတာ အကိုသက္ပိုင္တစ္ေယာက္ေတာ့ သိမွာေသခ်ာတယ္ "
****TBC****
