GÜNESiM OLUR MUSUN?

UÇURUM

Kapı caldıgı anda iceri girmek ilk adımı atan Lucy i kapı dışarı attım ve bende onunla birlikte dışarı fırladım.Kapıya çıktıgımız anda Bana boş gözlerle bakan Lucy'e

-Hadi

-Ama ne

-soru sorma tamam mı sadece yürü

-peki dedi bu sacmalıklarıma alışmış bir şekilde.

Evden yeterince uzaklastıgıma inandıgım anda Lucy'e dönüp

-Soru sorma sadece bir kez özetleyecegim sonra da bu konuyu bir daha açmayacagız.

-Tamam. hazırım dedi ve boncuk gözlerini bana çevirip dilediğini anlatmak istercesine bir bakıs attı.

-Annem ve babam ayrılmaya karar vermiş.Gözüm karsıda mevsim yüzünde soyunmuş agaçlara ve savrulan yapraklara kaydı.

-Eeebu kadar mı başka yani birbirlerini filan boğazladılar.Sandım.

-Lucy anlamıyor musun Babam evden gidecek bidaha üçùmüz birlikte olmayacagız.

-Üff abartma hem iki odan olacak o minik oldugu icin sürekli sikayet ettigin ve istedigin yatak odası takımını sıgdıramadığın odandan baska bir odan daha olacak babana söylersin ve bu seferki odan daha büyük olur.

-Cidden yani bunu yapıcak mıyız? Simdi seninle iki odam oldugunda ne kadar şanslı olacagımımı konuşacagız.Bence tam şu anda bu aptal polyannacılık oyununu bırakıp benim kararan günesime odaklanabilir miyiz?

-Abartıyorsun stel tamam mı düşünsene bir noelde gelecek iki katı hediyeyi.

-Sen ciddi misin Lucy beni anlayacagını düşünmüştûm.

-Seni anlıyorum stel ama ayrılıgı fazla büyütüyorsun.

-Canın cehenneme Lucy diyip oradan tüm hızımla uzaklaşmaya başladım.Koştum koştum kendime bu olayi kabullendirene kadarda koşmaya devam edecektim.agacların yanindan öyle hızlı geciyordum ki hepsi birleşik gibi görünüyordu.Ormanın daha da icine girdigimde

bagirma sesiyle irkildim etrafta sadece agaclar ve henüz bilimin keşfetmedigi düsündügüm bitkiler vardı.icimi saran korku bedenimi ele geçirmişti fakat merakıma yenik düşüp ormanın içine dogru koşmaya başladım.Etrafima bakınma fırsatını ancak nefesim kesilip de durdugumda buldum.Daha önce hiç bu kadar ilerlemedigim icin burda etrafi camur kaplı uçurum oldugunu bilmiyordum Merakıma yenik düsüp daha da ilerlediğimde uçurumun önünde arkası dönük biri oldugunu gördüm

-Atlamasa bari

İcimi saran korku yerini endiseye birakmıştı.ne söyleyeceğimi bilemiyordum.atlama filan mi demeliydim yoksa direk tutup saçmala degmez konuşmasi mı yapmalıydım.Hiç olmadi elini tutar hadi atlayalım derdim.beni düsùnmekten alıkoyan yagmur tanesi yagmurun habercisiydi.Çocuk.Ucuruma dogru bir adim daha attıgında

-Dur sakın atlama degmez diye bagirabilmiştim.Cocuk kafasını çevirdi ve sırıttı

-Ne yasadıgımi bilmiyorsun defol beni yalnız birak atlayacagım diye bagırdı karşılık olarak.

ne yapsam acaba b planı zamani koşarak cocugun eline yapışyım Cocuk bana şaşırmış bir sekilde bakıyordu.Eminim oda ne yaptıgımì anlamamısti.Dogrusu ne yaptıgimi bende bilmiyordum o an aklıma gelen tek şey buydu.Ve farkında olmadan şuan elini tuttugum cocuga annemden fazla güveniyordum yani onunla burda yagmur son hızıyla yağarken ölecektim.