Prologue

27 0 0
                                    

 How I hated this lifeless world, that it take all the ones that I loved. I wake up day by day knowing no one was left to love me. Everyday is not that easy, always asking why did God save me only to feel sadness and all the pain knowing my family already left this world leaving me in hell.

      

Only God knows what will happen that day. I was only 16 years old back then, maulan ng panahong yun and my dad was driving us on our way home. My sister was with me at the back seat and mom chose to take the shotgun seat. A party just ended for my sisters birthday, just a simple one. It was suppose to be a happy day for my sister, for dad was always busy with the company and mom was always with him to help. 

 "Dad kailan ulit tayo lalabas", tanong ng kapatid ko na parang nagpapaawa. Tumawa si dad bago sumagot " Pag di na ulit busy sa kumpanya anak".

They are always like that, I grew up not knowing how to be happy in a birthday party dahil alam ko namang hindi sila dadalo. Luckily I have a little sister to spend sometime to talk to pag wala sina mom at dad sa bahay. Buti na lang at pinagbigyan ng mga magulang ko ang kanyang kahilingan ngayon. I was happy knowing she was happy on this day.

 Masaya kaming nagkukwentuhan ng biglang may mabilis na kotseng papunta sa lane na tinatahak namin. Buti na lang nakita agad ni dad yun at naiwasan. Pero hindi namin inaasahan na may elf truck din plang tinatahak ang kabilang lane. Hindi ko na naintindihan ang mga sumunod na nangyari. Ang alam ko lang nawalan si dad ng control sa manibela, then everything went blank.

 


When i got my consiousness back, I found myself resting in a bed with a bandage on my whole face. Smelling the familiar scent of antiseptic, and breathing cold oxygen in a hose. That's when I realize I'm at the hospital, "Mom! Dad! Patricia!" I shouted in a worried tone. But I ßgot no response, sisigaw pa sana ako ng maramdaman ko ang hapdi ng mga mata ko. "Dad! Mom! Asan yung kapatid ko!" sigaw ko ulit pero wala tlagang sumasagot. Ita-try kong bumaba pero diko maramdaman ang mga sarili kong paa.

Ano baa!! Asan kang pamilya koo!! Sigaw ko dahil galit na galit na talaga ako. Tatanggalin ko sana ang bandage sa mukha ko ng marinig ko ang biglaang pagbukas ng pinto.

JED!! Sigaw ng isa sa kanila na parang mangiyak ngiyak na. Pamilyar ang boses niya, at siya lang naman ang tumatawag sa akin sa ganung palayaw.

Jess ikaw ba yan??, at patakbo siyang umakap sa akin. "Oo ako ngaaa" sagot niya habang humahagulgul, Mabuti naman at ayos ka lang.

Nasaan sila dad?? Si mom? At si Pat? Asan ang Pamilya ko?? Tanong ko sa knya. Di siya sumagot at niyakap ako ng sobrang higpit.

Wala na sila Jed.

The Value Of Truth (On-hold)Where stories live. Discover now