The Value Of Truth (On-hold)

Part 1

2 years after my parents died, I continue moving forward with my hell life. Trying hard to contain all the pain and sorrow in my chest. Walking as if life isn't as heavy as it felt.

Although, the pain is still here, I struggle to survive my daily life.

I was driving my car on my way home when I decided to go unwind in my usual place.

I stop over a convenience store to buy some beer.

Pagdating ko sa lugar naglakad ako hanggang marating ko ang pinakagitna ng lupain.

Isa ito sa mga ari-arian ng aming pamilya, walong ektaryang lupain na kinatitirikan ng ilang puno ng mangga. May dalawang malaking puno ng akasya na nakatirik sa pinakagitna ng lupain.

Sa itaas nito ay may tree house kung saan kami naglalaro ni Jess nung mga bata pa kami.

It brings back the memories huh

"Dad atin po ito??" Tanong ng isang bata sa knyang ama habang buhat-buhat ito sa kanyang mga balikat.

"Yes my son, when you have grown up, all of this will be yours"

"Oyy Jed!! Antayin mo ko" sigaw ng isang bata sa kanyang kalaro.

"Ang bagal mo kasii ee, bilisan mo mahuli pangett" sigaw ng isa pa habang tumatawa.

"Andaya nauna kang tumakbo ee" aaaahhh---

"J-jedddddd"

"Ang lampa mo talaga kahit kailan, halika na nga" dito ka sa likod ko..

Those bittersweet memories..

Mga ala-alang mananatili na lang sa nakaraan. Minsan naiisip ko, hindi natin kontrol ang mundo, kaya bawat segundo ay siguraduhin mong makabuluhan para sayo at para sa mga taong nakapaligid sayo.

Bawat minuto ay mahalaga, wala kang dapat aksayahing tsansa at sabihin ang bawat salita sa mga taong sayo ay mahalaga.

Bawat oras ay importante, bigyan mo ng panahon at pangalawang pagkakataon ang mga taong nagkasala sayo dahil hindi mo alam kung hangang kailan mo pa ba sila makakasama.

It hurts that I dont even remenber the last time I said that I love my parents. I dont even remember the last time I hugged them tight, tanging pagyakap na lang sa kanila sa higaang gawa sa kahoy na natatakpan ng salamin ang nakaya kong gawin.

"Okay ka lang ba ijo?" tanong ni tito charles. Ng minsan dumalaw sa bahay. I just nodded slowly at ngumiti ng mapait.

Tito Charles was like my second father, one goodfriend to our family. Palagi nila akong dinadalaw kasama ng anak niya na si Jessica after mailibing ang mga magulang at kapatid ko.

"Pakatatag ka anak, nandito lang kami ni Jessica para sa iyo"....

Ang dami-dami pa niyang sinasabi pero di ko na naintindihan lahat.

Natigil ako sa pagmumuni-muni ng may matanaw akong sasakyang tumigil sa likod ng kotse ko.

Bumaba ang isang di masyadong matangkad na babae. Pamiliar ang tindig niya, short hair, wearing that same smile 8 years ago.

I felt a bite of happiness as I watch the girl walk towards me.

She was in her usual look na pang pharmacy student, mukhang katatapos lang ng klase nito.

"Anong ginagawa mo dito??" Tanong ko kahit alam ko na rin naman ang sagot.

"Dumaan ako sa bahay mo pero wala ka daw" saad niya na parang may pag aalala sa kanyang tinig.

"Ito lang naman ang lugar kung saan ka naglalagi kung wala ka sa bahay" dagdag pa niya.

"Princess Jessica Lagundino, alam mo namang dito ko lang nawawaksi ang mga problema ko" pang iinis ko sa kaniya.

"Heyyy, how many times i should tell you?? Dont call me in my full name! sigaw niya sa akin.

Princess Jessica Lagundino, Jess for short is a childhood friend, almost like a little sister although magka-edad lang kami. We're siblings connected by friendship, best of friends since we were 10.

"Want some??" sabay abot ko sa kanya ng dala kong beer. "Good for the liver".

Alam kong di siya umiinom,pero nagulat ako ng kinuha niya ito.

"Cheers" nagulat ako sa sunod-sunod na paglagok niya dito.

"Heyy hinay hinay ka lang malalasing ka niyan."

"Hindi yan, isang can lang naman to" sabay paypay niya sa mukha.

"Ba't parang ang init naa??" tanong niya na parang naiirita.

"Di naman mainit ee, baka lasing ka naa"

"O ayan namumula ka naa" saad ko na may halong pang iinis, sabay hampas niya sa balikat ko.

"Aray! Ang sakit nun aa"

"Buti nga sayoo!" sabay tawa niya.

Si Jess lang naman yung tanging natira sa mga taong inaasahan kong aagapay nung time na kailangan ko ng karamay. After the incident, I lost my friends, but she's an exception. She never left me when i need someone to talk to. She always make sure I dont feel alone.

"Namimiss mo na ba sila??" nagulat ako sa tanong niya.

"Uhm yeah being here brings back memories"

Nandito lang naman ako sa tuwing namimiss ko sila Mom and Dad. This is where we had spent the last moments of their lives.

After nilang mawala, I feel bitter about this place. Ilang buwan din ang lumipas bago ako naglakas loob na balikan ang lugar na ito. Now it was only a remembrance of how happy am I before.

"Tara na ngaa, dumidilim na ee" pag aaya niya sabay tayo. Tumango na lang ako at tumayo na rin.

Papunta na kami sa kanya kanya naming sasakyan ng bigla niya akong niyakap.

" Heyy.. kahit anong mangyari nandito lang kami ni Dad" saad niya na parang nag-aalala.

"Thanks Jess for being here, making sure I don't feel alone" saad ko sabay gulo sa buhok niya.

Pagdating sa bahay dire-diretso na ako sa kwarto at di na pinansin ang pagbati ng mga katulong. Kumakatok si yaya Juling pero di ko na pinansin. Nagtalukbong na lang ako ng kumot sabay subsob sa unan.

I miss them.

********