My ID:Handsome

Bölüm 1:Bir ayna her zaman gerçeği söylemez,insan gibi...

Bölüm 1:Bir ayna her zaman gerçeği söylemez,insan gibi...

*

*

*

''Ahhh,acıdı yavaş  çıkarır mısın? ''

''Tamam tamam bitti, hazır mısın?''

''Sanırım hiç bir zaman hazır olamayacağım.
Bence yap gitsin  haa Jonny?'' 

''Baekhyun,bak  düşüp bayılmak falan yok anladın değil mi? ''

''Şuan bir saniye daha bu konuşmayı uzatırsan buradan çıktığımda seninle tüm bağlarımı keserim. ''

''Pekiii sustum, aç şimdi gözlerini. "

Gözlerim yavaşça açılırken kendi içimdeki savaş baltaları tekrar gün yüzüne çıkmıştı.

Neden böyle bir şey yapmıştım?

Neden insanlar için, onların değersiz  sözleri için kendimi başka, yabancı birine dönüştürmüştüm?

Bu sorular bundan sonraki tüm yaşamım boyunca beni sürekli rahatsız edecek ve her başladığım işte hevesimi ilk kıracak bahanelerim olacaktı.

Ben aslında böyle değilim, bu insan değilim...

Şimdi ayna da gördüğüm adam, ben olmaktan uzak bir Tanrının güzelliğini yansıtıyordu. İşte benim yalanım buradan başlıyordu.

İnsanları böyle kandırmaya başlamıştım biri hariç....

.

.

.

Günümüz Kore'sin de her yüz insanın 99.9 unda estetik vardı.

Yani şimdi insanlar kendilerinde kusur bulmaya bayılırdı tabi bu sadece dış görünüşleri için geçerliydi. Asıl kusurun karakterlerinde olduğunu  savunan birini  hiç görmemiştim.

Şimdi bu sedyede aynadaki yabancıya bakma nedenim bu yüzdendi. Onları hor görürken kendimi onların yerinde bulmuştum.

Benden bir ben daha yaratmışlardı. Halbuki tanrının yarattığı bedeni bozmak  günahtı. Bu her dinde farklı şekillerde ifade edilirdi ve ben şuan en büyük günahıma bakıyordum.

Değişmiş Byun Baekhyun'a...

Eskiden Güzel ve Çirkin hikayesindeki Canavar olan şimdi ise o hikayedeki Güzelden daha güzel görünen bana...

''Jonny, bu... Bu gerçekten ben miyim? "

Doktorum biraz ötede yarattığı esere salyalarını akıtırken görmek hoşuma gitmişti. Ben hep o salyaları yüzüme hakaretler eşliğinde  yapışmış görmüştüm.

Şimdi hayranlık dolu bakışlar yaptığımın iyi bir şey olduğunu söyleyerek beni ikna etmeye çalışıyordu ve bunu çok güzel bir şekilde başarıyordu.

"Kesinlikle sensin Baekhyun, benim minik kalpli çocuğum.Biraz bekle babana haber vereyim.''

Jonny hızla odadan çıktığında babamın beni dışarıda beklediği yeni aklıma gelmişti.

Neredeyse bir gün süren bir ameliyat geçirmiş haftalardı bu sedyede kimseyle temasta bulunmadan uzanıyordum. Benim için kendinden vazgeçmiş, sürekli kendini suçlayan babam bile beni bu halde görünce kırılır mıydı diye düşünüyor olmak kalbimin değişmediğini gösterirdi değil mi?