KAYIP

1.BÖLÜM

Kaç yıl oldu hiç bilmiyorum.
Ne zaman burdan gideceğim?
Ailem beni arıyormu ?
Bu ada ya niye hiç kimse gelmiyor ?
Aklımda bir sürü soru var ama cevapları...
O akşam çok kötü bir rüya görmüştüm, ama bence bir kabus du aniden uyandım gözlerimi açdığımda ağaçlar üstüme üstüme geliyorlardı bunu da kabus sanmıştım ama hayır ,
Kurt sesleri beni korkutmuşlardı ağlamaya başladım küçük bir kız için çok korkunç verici birşeydi kendi kendime sakin ol NİL dedim sen karanlıktan korkmuyorsun ve korkmiyacaksın ama olmuyordu çok korkuyordum çok ta uykum geliyordu yavaş yavaş uykuya daldım uyandığımda bir köpek yüzümü yalıyordu gülerek onu sevdim ve hemen ayağa kalkdım eve gitme'nin bir yolu olmalıydı eve gitmek için bir yol aradım ama hiç bir yol bulamadım şuan galiba 19 yaşındayım hesapladığıma göre bu yaşıma kadar hep eve gitmenin yolunu aradım kaç kere gemi sesileri duydum yanına gitmeye çalışırken hep kendimi sakatlıyordum .Birkaç kere gemileri görmeyi becerdim sesim kısılıncaya kadar bağırdım ama hiç kimse sesimi duymamisti  bir kaçkere pes ettim ama ben NİL dim pes edemezdim . Karanlıktan korkan ben artık karanlıktan korkmuyordum .Aklımda bir sürü soru vardı ama en merak ettiğim beni buraya kim getirmişdi Artık ormanın kızı olmuştum sadece yanımda köpeğim,ağaçlarım ve vahşi hayvanlarım vardı .Hergün ağaçtan meyve yemekten sıkılmıştım .Tavşan avlamaya çıktım yolda keskin bir odun gördüm tavşanı bununla kesebilirdim 4 saat tavşan aradım. Sonun da bir tane yakalamıştım .Hemen bir kıvılcım yakarak ateş yaktım tavşanı pişirdim ve yedim uzun zamandır et yemiyordum çok güzeldi.Yemeği yer yemez uyudum sabah olduğunda kendime bir ev yapaya hazırlandım ağaç dallarından küçük bir külübe yaptım ve dış tarafına da bir ateş yaktım yeni evime gitmek için sabırsızlanıyordum evime girdim çok güzeldi.Artık alışmıştım benim kaderimde buymuş ormanın kızı olmak, artık ailemi hayal mayel hatırlıyordum. Evet her genç kız'ın bir hayali vardır .Benim hayalim öyle beyaz attın üstüne binmiş bir prensim olması değildi sadece güzel mutlu bir ailem olmasıydı acaba babam beni özlüyor'mu ? Akşamları ağlamaktan bıktım artık ,burdan gitmek istiyordum ama olmuyordu beceremiyordum yanlız yaşamaktan bıkmıştım bir arkadaşım olsa ne güzel olurdu tabi köpeğim dodi var ama ben yanımda bir hayfan değil bir insan olmasını istiyordum artık bu duruma alışmam lazım bu ada benim adam oda benim gibi kayıp bence ,O akşam uyumak için külübe ye girdim tam uyucakken bir ses duydum ilk önce kurt falan sandım ama kurt sesi değildi dodi sandım sonra ama oda değildi dışarı çıktım ses nerden geliyordu? biri NİL NİL diyordu beni bulmuşlardı galiba sese doğru gitmeye çalıştım sesler kesiliyordu burdayım diye bağırdım devam ettim karşımda arkası dönük biri vardı ilk önce sen kimsin dedim hiç bir cevap gelmemiş di korkmaya başladım kendi kendime ben neyin içindeyim dedim adam aniden bana baktı.ve
-Korkma seni burdan götüreceğiz
Sevindim ama ya beni yine kaçırırsalar yüksek bir ses tonuyla
-Sen de kimsin
Dedim
-korkma ben polisim
-neden üniforman yok
-Eeeeee şey ben gizli polisim
-hmm tamam gidelim
-elimi tut istersen
-bebek değilim
-Tamam
-Ah dur
- ne oldu
-köpeğim
-köpeğin
-Evet onu alıp hemen geliyorum
-tamam
Dodi yi alıp polis sin yanına gittim dodi aniden havlamaya başladı kucağımdan inerek beni götürecek polisin kucağına atladı
-ah sen bu köpegi nerden buldun
Dedi sinirli bir şekilde
-Ee ilk geldiğim günün ertesi günü
-hayır olmaz olmaz
Dedi
-ne oldu bayım
Biraz durdu durduktan sonra
-Aaa bir şey yok ,tamam köpeğinide al gemiye bin ailen seni bekliyor
Gemiye bindik.çok mutluydum 11 sene sonunda ailemi bulmuştum yada onlar beni bulmuşlardı polis bana
-seni ilk önce karakol'a götürmemiz lazım
-Neden
-Fazla soru sorma gidince görürsün
-Tamam
(Devamı gelecek ve karşılıklı oy var)