Sneeuwvlokjes vallen op mijn wimpers, en zacht knipper ik met mijn ogen. Het is koud, mijn handen trillen. Ik zie een huisje in de verte en denk aan vroeger, toen we nog gezellig met z’n allen op vakantie gingen. Nu is het allemaal voorbij. Die ene man heeft ons hele gezin kapot gemaakt. Kon ik maar de tijd terug draaien. Ik blijf versteend staan en zie die ene man staan. In een reflectie draai ik me om en ren ik zo snel als ik kan het bos uit. ‘Ik kom je halen, Emily.’
‘Emily…Emily,’ ik schrik wakker en kijk in de grote bruine ogen van mijn kleine zusje. ‘Emily, we gaan vandaag naar het bos weet je nog?’ ze kijkt me vragend aan. Shit. ‘Emily, je gaat wel mee toch? Zonder jou wil ik ook niet mee hoor. MAM, EMILY GAAT WEL MEE TOCH?’ ‘ja natuurlijk.’ Antwoord mijn moeder. Pff daar kom ik ook niet meer onderuit. ‘Ga maar alvast naar beneden Anna, ik kom zo.’ Ik hoor hoe ze de trap afrent. Snel doe ik mijn oude spijkerbroek en een dikke trui aan. Ik doe geen moeite voor mijn make-up en loop snel de trap af. ‘Eindelijk, beetje lekker geslapen?’ vraagt mijn vader lief. ‘Jawel hoor.’ Ik besluit niks te vertellen over die droom. ‘Eet snel een broodje, dan kunnen we zo gaan.’ Ik pak een broodje en schaaf wat kaas. Als ik mijn broodje op heb lopen we de deur uit, zonder dat ik het weet kon dit wel de mooiste dag van mijn leven worden.
