"Sa oras na mababasa niyo ang sulat na ito, marahil ay wala na ako sa mundo. Nakakapagod pala, sobra. Unang una, maraming salamat sa mga nagbigay sakin ng pagasa upang kumapit pa sa sarili ko at labanan pa ang mga problema ko kung di dahil sa inyo matagal na akong wala. Pangalawa'y maraming salamat parin sa mga ayaw sakin, dahil naging matatag parin ako dahil sa inyo na kahit wala kayong ginawa kundi mangutya? Ginawa kong lakas yon para lumaban. Ngunit ngayon di ko na talaga kaya, pagod na pagod na ako sa lahat ng ito. Bakit ba ako ang binigyan ng buhay na ito? Di ko lubos maisip na yung taong pinagkatiwalaan ko sa lahat lahat ay tumakbo nalang ng at naglaho ng parang bula.
Sa aking mahal na kaibigan. Maraming salamat sa iyo ha? Yung pangako mo sakin ha? Wag kang magtatagal, sumunod ka kaagad sakin. Mamimiss kita.
Para naman sa taong mahal na mahal ko, bakit sa kabila ng mga pinagsamahan at pagmamahalan natin iniwan mo parin ako? Akala ko ba'y pagkatiwalaan kita? Nasaan ka na? Kung yan ang gusto mo at ikasasaya mo. Malaya ka na. Pero mauuna na ako mahal ha? Di ko na kaya ang sakit na binigay mo, mahal na mahal kita ------"
