Yazamıyorum artık . Dökemiyorum kimseye içimi . Ne sana ne kağıtlara ne de insanlara . Döküyorum içimi sonra yine tek başıma topluyorum tüm o “can” kırıklarını . Küçükken de böyleydim ben . Dökerdim oyuncaklarımı herkese , sonra arkadaşlarım oynar oynar giderlerdi ben kendi başıma toplardım . Pek büyüyememişim anlaşılan . Hala o çocuğum ben . Döktüğü her şeyi kendisi toplayan çocuk ..
İlham gelmiyor , sen gelmiyorsun , ben hep mutsuzum . Ama önemli değil ben terk edilmeyi çok küçük yaşta öğrenmiştim . Annemin beni bırakıp gidişi , giderken arkasına dahi bakmaya tenezzül etmeyişi beni bu hayatta senin gibilere daha da hazırladı . Anlamıştım çünkü tıpkı onun gibi , senin gibi bir sürü kişi çıkacaktı karşıma . İlk sevdirecekti bana kendini , alıştıracaktı sonra ise hiç ummadığım bir anda aynı annemin gidişi gibi arkasına dahi bakmadan gidecekti . Keşke arkanıza bakmamakla kalsaydınız . Ama siz arkanızda bıraktıklarınızı da düşünmediniz . Beni hiç düşünmediniz
Yaralı bir kız çocuğu büyüdü , büyüdü , büyüdü . Ama yaraları hiç geçmedi . Çünkü kabuk bağlayan yaraları her seferinde tekrar kanatan bir zalim çıkıyordu karşıma . Benim yaralarım hiç geçmedi . Hep daha çok çoğaldı , hep morardı . Ağladım kimse duymadı , seslendim kimse cevap vermedi . Ben böyle büyüdüm , büyüyorum . Yalnızlık her zaman benim yanımda olan tek şey –en azından beni hiç terk etmeyen-
Her gidenin arkasından öylece bakakaldım , her gideni bekledim . Ne gitme diyebildim ne kal diyebildim . Gelmedi ellerimden ve yaralı yüreğimden bir şey . Her giden bir şey bıraktı ardında . Beni bıraktı . Hayallerimi , umutlarımı , ümitlerimi , beklentilerimi , beni ben yapan ne varsa bıraktı ardında . Ve ben ki uslanmaz kız çocuğuyum , laf dinlemeyen , küstah bir çocuğum her geleni hiç gitmeyecekmiş gibi sevdim . Her gidende ise sanki ilk defa gidiyormuş gibi acı çektim . Ben çok yaralandım , çok yaraladım kendimi . Kimse anlamadı . İyi görünmekle iyi olunmuyordu işte . Hiç iyi olamadım ben . Hiç iyi oldurmadılar beni . Yada ben olmayı beceremedim , hak etmiyordum belki de .
Şimdi yine gidiyorlar benden . Ben yine dizlerimi kanatırcasına yere düştüm . Dizlerim değil ama içim kanıyor yine . İçimin kanaması hiç durmuyor . Beni kimse duymuyor . Belki de etrafımda kimse olmadığı içindir . Kimsem olmadığı içindir .
Haykırışlarım sessiz , acılarım sensiz , ben kimsesiz .
Bir ben var dizleri kanayan ,
Bir ben var içi kanayan
