Kendimi tanımak için fazla küçük bir kız çocuğuyken hayatın gerçekleriyle yüzleşmem uzun sürmedi. 12 yaşında küçük bir kız çocuğuyken annemle babam ayrılmıştı. O sürede bir şeylerin farkına varamamıştım. Bir çocuğu en çok yıkan durum anne ve babası arasında seçim yapmaktır. Küçükken hep sorarlardı,anneni mi daha çok seviyorsun yoksa babanı mı? Her seferinde kaçmıştım bu sorudan. Ta ki mahkeme günü gelip çatıncaya kadar. Evet, cevaplamaktan korktuğum soruyu cevaplamak zorundaydım. Bir kız çocuğu olarak annemi seçmem daha mantıklı gelmişti. Öylede yaptım. Annemle babam olmadan yepyeni bir hayatımız olacaktı. Her gece istisnasız ağlıyordum. Babamı özlüyordum. Sanılanın aksine anne ve baba ayrılıklarında çocuğun seçmediği taraf çocukla tamamen ilişkisini keser diye bilinen gerçeği babamla yalanlamıştık. Babam çok ilgili bir babaydı. Her gün arar telefonda konuşurduk. Gel zaman git zaman babamın yokluğuna alışmıştım ya da alışmak zorundaydım. Yıllar çabuk geçmişti artık 18 yaşında genç kızdım. Her şeyin daha çok yoluna girmesini isterken her şey rayından çıkıyordu. Ama çevremdeki herkes beni güçlü bir kız olarak tanımlardı.Ben bunların üstesinden de gelicektim. O zamanlar sevgilim vardı ve onu çok seviyordum.Bir tanede dost diyebiliceğim bir arkadaşım. Bir gün hep birlikte otururken içimden bir ses oradan uzaklaşmamı istiyordu. Bende öyle yaptım. Oradan gittim ama beni göremeyecekleri bir yerden onları izlemeye başladım. Bir an gözlerime inanamadım. sevdiğim adam ve en yakın arkadaşım öpüşüyorlardı. Nasıl olabilirdi bu? Beynimden aşağı kaynar sular dökülmüştü. Hayat bana yine çelmesini takmıştı. Olaylardan sonra beni görebilecekleri bir yere geçtim ve anladılar. Ağlayamıyordum bir tepki veremiyordum. Kala kalmıştım sanki uyuşmuştum. Oradan sadece uzaklaşmak istedim ve koşar adımlarla evimin yolunu tuttum. Bu saatten sonra kimseye güvenmemem gerektiğini öğrendim. Psikolojim alt üst olmuştu.Kimseyle muhabbet edemez duruma gelmiştim.İçime kapanmıştım ve hayattan asla zevk alamıyordum.Ama bir şekilde bunu da atlatmıştım.O günden sonra kendime söz vermiştim ben istemediğim müddetçe kimse beni üzemeyecekti...
