Ze smijt de deur open van de opgezochte kamer. Ze was al langs Carlisle geglipt, de trap op. Boos werpt ze een blik op de lege kamer. Hij is er niet. Ze loopt terug de trap af, en daar is ie dan eindelijk. Met een brede grijns staat ie naar haar te lachen. 'Is er misschien iets grappig?' Werpt ze hem sluw toe. Hij schud verontwaardigd z'n hoofd en lacht even. 'Nee hoor, hoezo?' Weet hij grijnzend uit te brengen. Zijn armen glijden in een snelle beweging om haar middel heen. Ze legt haar handen op die van hem. 'Nu niet.' Zegt ze boos. Ze duwt zijn handen van haar middel af en kijkt hem strak aan. Dit zorgt toch voor een beetje wanhoop in zijn ogen. 'Waar ben jij zo pissig over?' Vraagt hij terwijl hij Rosé en Jaimy een blik toewerpt. Zijn zusjes halen hun schouders op en volgen het gesprek aandachtig.
'Hierom.' Met een klap legt ze het krantenartikel op de witte glazen tafel neer die midden in de woonkamer staat, die opvallend genoeg, leeg is. Ze kijkt strak op naar hem, recht in zijn goudbruine ogen. Hij weet volgensmij al waar Maybel het over heeft. Even voelt ze nog een waas van woede opkomen. 'Hoe kon je?' Vraagt ze teleurgesteld en hoofdschuddend. 'Hij was de beste vriend van mijn vader.' Gaat ze verder, ze stelt vragen maar geeft hem niet de ruimte ze te beantwoorden. Hij kijkt haar aan en laat nogmaals een zucht los. Hij ploft neer op de bank en trekt me naast zich. Rosalie en Alice nemen plaats naast ons. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze aan ons beide, maar meer gericht op Edward, aangezien ze heus doorhebben dat hij schuldig is. 'Ja, Edward, vertel het ze eens.' Zeg ik terwjil ik hem vragend aankijk.
Even voelt ze haar hoofd haast ontploffen. Hoe kan hij zoiets doen? Hij weet dondersgoed wie Luke is en hoe het voor haar vader moet zjin. Hij is er helemaal kapot van. En tja, aangezien ze er niet tegen kan haar vader in zo'n staat te zien, moet ze toegeven dat dit ook niet de beste dag van haar leven is. Hij haalde haar op van school toen ze 6 was, samen met Mary. 'Maybel!' Riep hij toen, met een lachend gezicht. Hij tilde haar op en draaide haar in het rond. 'Papa en mama wachten op je.' Zei hij met een brede glimlach. 'Ze hebben wat lekkers voor de grote Maybel.' Hij gooide haar grappend in de lucht en ving haar dan weer op. Even voelt ze hoe haar goede humeur in een groot, zwart gat gezogen wordt. Hoe kon hij... Er is nu niets meer van hem over dan de gedachtes aan hem, en zijn graf natuurlijk. Maar niks verandert wat er gebeurd is, ookal legt Edward duizende keren uit wat er gebeurd is, niks zal deze vreselijke situatie doen verdwjinen.
Hij schraapt zijn keel en kijkt alle aanwezigen aan, waardoor ik uit mijn droevige gedachtes getrokken word, en ook aandachtig naar hem start te luisteren. Ondertussen zijn Rosé en Carlisle er ook bij komen zitten. Jasper en Alice stormen net binnen voor hij wil beginnen met vertellen. Ze krijgen een kille blik toegeworpen van Emmett, die duidelijk graag het verhaal wil horen. Direct merken Jasper en Alice waar het over gaat, en lijken ze wel bleek te worden. Maybel steunt haar hoofd in haar handen en kijkt Edward vragend aan. 'Nou.. Het ging dus zo..' Hij kijkt de aanwezingen rond. 'Het was een zonnige dag, en dus had ik geen andere keus dan te spijbelen, en dus vluchtte ik naar het Natural Hill Park, aangezien het een bos is en dan schijnt de zon op sommige plekken niet. Ik zag een hert lopen, en niet een normaal soort hert, maar het soort dat we allemaal kennen.' Vertelt hij, waardoor hij een paar lachende gezichten toegeworpen krijgt. 'Ik werd betrapt en had niet door wie het was.' Ging hij zuchtend verder. 'Hij smeekte me hem niets te doen. Edward jongen.. Zei hij nog.' Vertelt hij vol afschuw. 'Edward jongen, ik ben het.. Luke.' Smeekte hij me nog. 'Maar voor ik het zelf ook door had, lag er een grote bloedplas met een lijk erin op het veldje.' Eindigt hij zijn afschuwelijk bloederrige verhaal.
