Γιατί?Γιατί δεν είμαι αρκετή? Σε αγαπούσα και σε αγαπάω τόσο πολύ. Και ας μου σπαγες τα νεύρα με την ξεροκεφαλιά σου,με τις πολλές φορές προκατειλημμένες απόψεις σου,την απότομη συμπεριφορά σου και την ενοχλητική σου συνήθεια να μην μπορείς να σταυρώσεις πρόταση χωρίς να βρίσεις.Σε αγαπάω για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για την παιδική σου καρδιά, την ευαισθησία σου που προσπαθούσες μάταια να κρύψεις από μένα...Και όμως η αγάπη μου για σένα δεν ήταν αρκετή.
Με εκάνες να ξανά πιστέψω, να σε εμπιστευτώ και να σαγαπήσω παρόλο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανά ανοίγα την καρδιά μου σε κανέναν ,μιας και η τελευταία φορά με είχε διαλύσει και τα σημάδια από τις μαχαιριές είναι μέχρι και σήμερα νωπά.
Πίστεψα σε σένα, γιατί ήσουν διαφορετικός από εκείνον .Το ξέρω αυτό.Μοιάζαμε, μοιάζουμε τόσο πολύ.
Κανείς από τους δυο μας δεν είχε βάλει ταμπέλα στον άλλον,φοβούμενοι να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας .Δεν σε αποκαλούσα αγόρι μου, μωρό μου, αγάπη μου ή τίποτα τέτοιο και εσύ το ίδιο,όχι μόνο γιατί σιχαινόμουν κάτι τέτοια αλλά γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σε αγαπούσα και όταν το συνειδητοποίησα δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω λέξεις σαν και αυτές,από φόβο μη φύγεις,από φόβο μην καταλάβεις πόσο βαθιά ήταν τα συναισθήματά μου για σένα και φυσικά από φόβο μήπως ξανά πληγωθώ όπως και στο παρελθόν.
Ένα χρόνο μετά, δεν θυμάμαι καθαρά αλλά μαλώναμε για κάτι που δεν μου είχες πει και τότε μου είπες "μη θυμώνεις μωρό μου, αφού το ξέρεις ότι είσαι το μωρό μου"οι λέξεις αυτές με απελευθέρωσαν από αμφιβολίες και ανασφάλειες,μου έδωσαν φτερά, ήμουν τόσο χαρούμενη που ένιωθες όπως και εγώ.Σε αγαπούσα και με αγαπούσες.Δεν αγκαλιαζόμασταν,ούτε κρατιόμασταν χεράκι-χεράκι με κάθε ευκαιρία, σαγαπω σπάνια να λέγαμε ο ένας στον αλλον.Το ήξερα όμως ότι με αγαπούσες το ένιωθα και το έβλεπα.Σε εμπιστεύτηκα και σε πίστεψα ολοκληρωτικά όταν μου έδωσες το δαχτυλίδι.Είχες πάρει και στον εαυτό σου ένα παρόμοιο.Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ήμουν τόσο ευτυχισμένη."Το είδα και μου θύμισε εσένα" μου είπες.Είχα βρει επιτέλους αυτό που ήθελα περισσότερο στη ζωή μου ,από πάντα .Κάποιον να με αγαπάει πραγματικά,ανιδιοτελή όπως εγώ εκείνον...
Τα ξέχασες όμως, από ότι φαίνεται όλα αυτά και ξαναβρέθηκα στην θέση που ήμουν και πριν, να σε αγαπάω και να νοιάζομαι περισσότερο,από ότι εσυ για μένα.Γύρισες στα παλιά,λες και αυτό που μου είχαμε να μην ήταν τίποτα,σου φέρομουν σωστά,πιο σωστά από κείνη και σίγουρα σε αγαπούσα και σε αγαπάω αν όχι περισσότερο το ίδιο.Κι όμως ξαναγύρισες στα παλιά,με πλήγωσες βαθιά, αδιαφόρησες για μένα και ξέχασες τα παντα ολοκληρωτικά.
Μέχρι σήμερα μου φέρεσαι όπως και όταν είχαμε πρωταγωνιστεί φιλικά, ευγενικά,επιφανειακά.
Σε έβλεπα να απομακρύνεσαι σταδιακά και σταθερά και εγώ σιωπηλή , δεν σου είπα ποτέ πόσο με πλήγωσε αυτό και δεν έτρεχα από πίσω σου, ούτε γάντζονόμουν πάνω σου και ούτε ποτέ σε σταματήσα, γιατί ποτέ δεν ήθελα να σε πιέσω, ήθελα ,θέλω να είσαι ευτυχισμένος και πίστευα ότι δεν θα με ξεχνάγες, ότι η αγάπη μου και οι πράξεις μου θα ήταν αρκετές για να σε κάνω να καταλάβεις πόσο με πλήγωνε η αδιαφορία σου.
Δεν ήταν,δεν είναι και γαμώτο πονάει τόσο πολύ...
inmmind.
