The Ma'iingan Tribe

~1~

Doodsbenauwd rende hij door het bos. Af en toe achterom kijkend of hij nog gevolgd werd. Het was donker en de maan verlichte net genoeg om te kunnen zien waar hij liep . Het enige waar hij aan kon denken was aan het rennen. Met steeds meer moeite ontweek hij de pijlen en de kogels die rond hem heen gierde. Hij kon de mannen achter zich wel horen maar niet zien evenals het sissen van de pijlen en het knallen van de geweren. Hij wist niet of hij daar blij om moest zijn want doordat hij niks zag werd hij Steeds vaker geraakt de eerste 2 pijlen ging door zijn arm en hij moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen. Hij zette zijn tanden opelkaar en bleef stug door rennen. Hij mocht niet stoppen, niet nu. Weer hoorde hij een pijl opzich afkomen die hij nog maar net kon ontwijken. Toen hij weer over zijn schouder keek raakte een kogel hem in zijn bovenbeen. Een felle pijnscheut trok door zijn been. De kreet van pijn was zijn mond al uit voor hij er erg in had. De stof van de broek werd zwaar en schuurde over de wond waardoor het extra pijnlijk werd om te rennen. Een tweede kogel kwam iets onder de eerste terecht en de pijn in zijn been was niet meer uit te houden. Tranen prikte in zijn ogen. Uit alle macht probeerde hij ze tegen te houden.

Het rennen was over gegaan in snel wandelen . Zijn been achter zich aan slepend probeerde hij toch om de mannen die steeds dichterbij kwamen voor te blijven.  Ook zijn achtervolgers begonnen moe te worden; het vuren werd steeds minder.
Nog langzamer ging het en toen hij achterom keek zag hij dat de mannen nog maar hooguit honderd meter van hem af waren. De silhouetten leken zo verschrikkelijk groot en de ijzeren bogen en geweren glansden in het maanlicht. Drie van de 13 mannen die hem nu al dik tien kilometer achterna zaten waren nog over. De achterste man stond even stil om een nieuwe pijl in zijn houder te leggen toen de pijl afgeschoten werd probeerde hij sneller te gaan strompelen. Het wou gewoon niet meer hij kon dit echt niet meer . Maar hij moest voor het welzijn van zijn familie. Hij probeerde de pijl nog te ontwijken maar het lukte niet de pijl raakte hem in zijn onderrug. Door zijn draai kwam hij gelukkig niet diep maar wel diep genoeg om hem bijna naar de grobd te dwingen.

Hij ging dit niet lang meer volhouden, alles duizelde om hem heen en hij werd licht in zijn hoofd de pijn was zo verschrikkelijk dat hij nog amper kon lopen. De bomen dansten voor zijn ogen en hij kon zich niet focussen op de grond. Nog 50 meter hij moest nog 50 meter volhouden dan was hij veilig. Dan mochten ze hem niks meer doen.

Nog een pijl werd op hem afgevuurd hij schreeuwde het uit. De tranen waar hij zo tegen had gevochten kon hij niet meer bedwingen. Nog 10 meter. Hij kon het. Het moest hem lukken.
Het leek even alsof de tijd stil bleef staan waneer hij in zijn waas van tranen over een boomtak struikelde. Het was over voor hem, hij wist het. In gedachte fluisterde hij gedag tegen zijn vriendin, moeder, vader en broer.
Toen zijn hoofd de grond raakte werd het zwart voor zijn ogen.