Դու չկաս,չկաս,և օդ է դարձել այս համատարած անտեր կարոտը

Իրիկնային

Երբ իրիկունն է վար իջնում, մութն է խայտում ալիք-ալիք

Իմ աշխարհի վրա խաղաղ,

Լապտերները երբ վառվում են, ասես իբրև զգոնություն,

Ու լուռ թարթվում նվիրական սրտադողով,

Մինչդեռ, կարծես թե զգալով խոսքի կարիք,

Խռովահույզ մի տագնապով սկսում է սիրտս խաղալ,

Ես թողնում եմ թուղթ ու գրիչ

Ու ելնում եմ կրկին փողոց:

Հորդում է լույսն ամեն տնից, ամեն բացված լուսամուտից,

Անկյունամերձ ձիգ սյուների կենտ աչքերից մետաղակոպ,

Իսկ մայթերում - լուսավարա՜ր, կիսամթի՜ն -

Կանա՛յք, մարդի՛կ և աղջիկնե՛ր

Զբոսնում են ժպտուն ու գոհ:

Սիրում եմ ես իրիկնային պահն այս գերիչ,

Երբ շրջելով ամենքի հետ,

Քեզ թվում է, որ մենակ ես - ինքդ քեզ հետ...

Երբ փողոցը, մայթերն առած ամեն տարիք,

Ամեն ժպիտ, ամեն ճաշակ,

Հարազատ են դարձնում հոգուդ

Անծանոթին և օտարին...

...Փլվում է սիրտդ բեռան տակ չեղած բառի,

Որով ուզում ես ողջունել, օ՜, ինքդ էլ չգիտես ո՛ւմ...

Եվ այդ պահին,

Նմանվում է սիրտդ խորին մի անտառի,

Որի խորքում անհայտ, սակայն սիրող մի աչք,

Քո մտածումը դեռ թերի

Ու երազներդ է լրտեսում...
 

 

Ժամն է հնչում...

Ժամացույցի տակտերի հետ

Տրոփում է սիրտս անկանգ:

Վաղո՜ւց էի քեզ սպասում, իրիկվա հետ,

Եվ դու եկար:

Եվ դու եկար, վարսերը քո -

Իրիկնային լույսերի պես հարուստ ու շեկ,-

Գիրգ ծոծրակիդ վրա խրձած,

Այն քայլվածքով,-

Երերածուփ, բայց և հանգիստ,-

Որով նավը ծովից արձակ

Ներս է մտնում նավահանգիստ...

Սիրում եմ ես այս պահերին քեզ հետ լինել,