De Duisternis

Proloog

Ik kom binnen en sluit de deur achter mij. De sleutels leg ik op het tafeltje in de hal, waarna mijn ogen afdwalen naar de familiefoto aan de muur. Ik zucht als ik met mijn vinger over haar hoofd strijk. Ze was zo puur. Haar bruine haren en groene ogen. Jane heeft ze geërfd van haar. Zij lijkt het meest op haar moeder, al is ze hier nog te klein om het echt te kunnen zien. Twee jaar en Sally vijf. Brian was er toen niet eens bij. Ik glimlach en zet een stap weg van de foto. Het is stil in huis. De kinderen moeten al in bed liggen. Ik loop de gang uit en de kamer binnen. Meteen moet ik grijnzen. Stom van mij om te denken dat alle kinderen in bed zouden liggen. Sally zit nog op de bank. In haar pyjama zit ze op de bank. Haar korte blonde haren vallen nu al tot aan haar schouders. Wat groeit ze snel. Mijn ogen ontmoeten de haren als ze haar hoofd in mijn richting draait en ze gebaart dat ik naast haar mag komen zitten.

"Liggen de anderen al in bed?" Vraag ik, waarna ik haar zie knikken.

Nu ga ik naast haar zitten en zie ik pas dat de televisie aanstaat. Ze heeft er geen geluid bij aan gezet. Slim. Brian ligt in de kamer hiernaast en die kan moeilijk tegen hard geluid. Ik sla een arm om mijn kleine meisje heen. Meteen legt ze haar hoofd op mijn arm. Ze is wel moe, maar ze mag het niet toegeven van zichzelf. Zo is Sally. Ze doet heel stoer, maar stiekem.

"Moet je niet zelf ook al in bed liggen?" Vraag ik uiteindelijk om haar een beetje te stangen.

"Ik kon niet slapen." Klinkt vervolgens een vermoeide stem vanaf mijn arm.

Ik grinnik en kijk naar de televisie. Er klinken Engelse stemmen als er tekenfiguren praten. Dit kan Sally helemaal nog niet volgen, maar wie ben ik om haar pret te bederven. Ze zal waarschijnlijk de aflevering al wel eens gezien hebben in het Nederlands. Tegenwoordig is het aanbod op de tv niet zo groot meer.

---

Niet veel later is Sally in slaap gevallen in mijn armen. Eindelijk. De laatste tijd krijgt ze al zo weinig slaap en als ze kan slapen, slaapt ze weer niet. Haar juf op school maakt zich ook enorme zorgen, omdat Sally's punten er enorm op achteruit zijn gegaan. Ik kijk even naar de klok. Hoe laat is ze in slaap gevallen? Kwart over een. Ik zucht. Veel te laat voor een meisje van acht. Dan dwalen mijn ogen af naar het raam. De klok hangt er dichtbij, waardoor ik de bewegingen bij het raam opmerk. Ik knijp mijn ogen fijn tot spleetjes om goed te kunnen zien wat er aan de hand is, maar veel kan ik niet uitmaken van het zicht. Ik besluit om voorzichtig op te staan en Sally op de bank neer te leggen, straks is er iets vreselijks gebeurd op straat en moeten we onze huizen uit. Ik sluip naar het raam toe voor beter zicht en als ik er aankom tref ik waar ik bang voor was. Mensen rennen over de straten, paniek in hun ogen. Af en toe valt er eentje op de grond. Die blijft dan liggen. Wat er precies aan de hand is kan ik niet zien. Dan komt de buurman voorbij rennen. Hij ziet mij in het raam staan en draait zich om om te gebaren naar mij. Grote hand- en voetbewegingen volgen, maar ik kan er niets uit opmaken. Dan, uit het niets, valt hij neer. Ook hij blijft liggen. Ik houd mijn adem in. Is hij dood? Mijn blik flitst naar Sally. Ze ligt nog steeds rustig te slapen op de bank. Als ik terugkijk zie ik twee mannen in zwarte pantsers en gasmaskers mijn buurman meeslepen. Eén van hen kijkt naar binnen, naar mij. Dan roept hij iets naar de andere, die weer met een lichtje de lucht in seint. Nu weet ik dat het fout is. Ik weet dat ik niet meer veilig ben in mijn huis. Snel ren ik naar de telefoon en toets ik het nummer van Oliver in. Mijn beste vriend.

"James?" Klinkt het aan de andere kant van de lijn.

"Oliver?"

"Ja, ja ik ben het. James ik ben bijna bij je huis. Er is iets gaande. Een grote groep..."

Een enorme knal klinkt er aan de anderen kant, waarna ik Oliver hoor vloeken.

"Ze hebben hier net een huis gebombardeerd, James. Ik kom jullie kant in. Zorg dat de kinderen klaarstaan."