Bir hafta geçmişti. Bilinmeyen bugün adını söyleyecekti. Tabi o bir hafta boyunca hiç mesajlaşmadık. Ama Tom ile o kadar çok şey yaptık ki. Derslerden sonra kahve içmeye gittik. Ona pamuk şeker yedirdim zorla. Tatlı sevmez kendisi. Öyle geçti bir hafta.
+-+-+-+
Bilinmeyen: Bugün okul çıkışı amfiye gir. Orada olacağım. Lütfen.
Dima: Tamam.
Dima: Şimdiden özür dilerim.
Bilinmeyen: Neden?
Dima: Her türlü tepki verebilirim. İyi veya kötü. Ondan dedim.
Bilinmeyen: Olsun be bebeğim. Ben biliyorum nasılsa tepkini.
Dima: Neymiş tepkim peki?
Bilinmeyen: Kollarıma atlayacaksın bebeğim.
+-+-+-+
Tüm gün derslerimin bitmesini beklemiştim. Ve o an gelip çatmıştı.
Amfiye doğru yürüyüp kapısında durduğumda içimde anlamsız bir sevinç vardı. Kendi kendime üçe kadar sayıp girecektim.
1
2
3
Kapıyı itip içeri girdiğimde 8 veya 9 adım önümde Tom duruyordu.
"Aman Tanrım!!! TOMMM!!" demem ve koşup kucağına atlayıp bacaklarımı beline dolamam çok hızlı gerçekleşmişti.
"Sana demiştim bebeğim kucağıma atlayacaksın diye"
Kafamı boynundan kaldırıp gözlerine baktığımda eli beni iyice sabitlemek için kalçama ulaşmıştı. Tek eliyle tutup tek eliyle ensemden kendisine yaklaştırmıştı. Dudaklarımı örten sıcak ve ıslak dudaklarla ağzım aralanmıştı. Dili ağzımdan içeri girip dilime değdiğinde minik bir titreme yaşamıştım. Bu titremem onu güldürmüş olacak ki hem kıkırdayıp hem ağzıma inlemişti. Hafifçe geri çekilip dudaklarıma bakmaya devam ettiğinde dudaklarımı yalama ihtiyacı duydum. Yalamamla birlikte kalçamdaki eli iyice kavrayıp etime geçmişti.
"Ya bana gelirsin evde rahat rahat yaparız. Ya da şu tahta masanın üstünde zorlanırsın. Seçim senin."
Kendimi iyice eline bastırıp, inlediğimde gülmüştü.
"Ev" diye dudaklarına üflemiştim.
