De cruciale zoektocht naar de vrijheid

Proloog

De Russische soldaat duwt de nieuwe gevangene hardhandig achter de kar in om vervolgens de deur weer met het slot vast te zetten.

Alle ogen van de rest van de gevangen jongere kijken naar de nieuwe verschijning alsof zij het dier zijn en hij hun nieuwe prooi.

maar verliezen al snel hun belangstelling en staren weer naar de muur of via het raam naar buiten.

Zo gaat het al dagen er worden jongeren van de Europese kanten door Russische soldaten zonder enig greintje gevoeligheid de kar in geduwd.

Soms stopt de grootte kar na uren rijden om minuscule porties eten uit te delen om vervolgens gewoon weer door te rijden.

De grijze ogen van de jongen trekken mijn aandacht. Wanneer zijn ogen de mijne bereiken merk ik dat ik heb zitten staren.

Hoewel ik op dit moment dolgraag mijn blik wil afwenden lukt dat niet. Deze jongen heeft iets speciaals iets waardoor je steeds naar hem wilt kijken.

Zijn ogen kijken emotieloos terug, tot hij het oogcontact verbreekt.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de jongen zijn blik laat dwalen over de rest van de verschillende jongeren in de kar.

Zonder enig woord te zeggen komt hij tegenover mij in een hoekje zitten.

Vreemd genoeg staan zijn ogen niet gebroken of gepijnigd vergeleken met de rest van de mensen in de kar waarvan de ogen gebroken staan zonder enige twinkeling blijheid.

Of hij kan het gewoon heel goed verbergen zoals ik.

Terwijl mijn ogen vanzelf afdwalen naar de jongen veeg ik een bruine haarlok van mijn voorhoofd.

Langzaam neem ik hem in me op, zijn donkerblonde- bijna bruine haar bedekt zijn voorhoofd, zijn grijze ogen staan strak op de vloer gericht, terwijl zijn roze volle lippen strak op elkaar geperst zijn.

Met gefronste wenkbrauwen trekt hij zijn voorhoofd op en kijkt me net zoals daarnet recht in de ogen aan als hij opmerkt dat ik naar hem zit te staren.

Zwakjes probeer ik met de enige energie die ik nog heb hem een glimlach te zenden.

Die hij tot mijn grootte ergens beantwoord op een zeer onvriendelijke manier.

"Kun je het zien?" Vraagt hij nors met een opgetrokken neus.

Mijn glimlach vervaagt en betrekt tot een verontwaardigde grimas.

"Ja, ik kan het zien fijn dat je het vraagt," fluister ik nep glimlachend zodat de rest het niet kan horen.

Met ogen tot spleetjes getrokken doorboren zijn ogen in die van mij.

Koppig staar ik uitdagend met mijn lippen strak op elkaar gedrukt terug.

Minuten strijken er ondertussen voorbij en geen van ons maakt aanstalten om zijn blik af te wenden.

Uiteindelijk wend ik mijn blik af vanwege vermoeidheid. Zijn kleine grijnst ontglipt me niet.

Geprikkeld draai ik me om. "Bitchflikker," mompel ik zachtjes. Wat hij blijkbaar gehoord heeft want een kort gegrinnik rolt zijn mond uit.

"Kun je dus toch lachen meneer staal." Mompel ik sarcastisch.

Verbaasd kijkt hij me aan. "Meneer staal ?"

"Ja.. Eh omdat je geen enkele emotie toont weetje?" Zeg ik schaapachtig.

"Ik ben gevangen genomen en zit hier vast, zo een groot wonder is dat ook weer niet," snauwt hij boos.

Beschamend kijk ik naar de grond. "Nee..inderdaad," fluister ik zachtjes. Terwijl ik overvallen word door een deken van vermoeidheid. "Dat is het inderdaad niet."

A/N Kritiek & verbetering is welkom.