Take Me With You

Prologue

"WHY doing this to me? I am not enough father? Why I can't get your attention? I am not enough? Do you ever love me?"

"Simula palang alam ko, nararamdaman kona iba ang turing mo sakin. Hindi ba naging sapat ang paghihirap ko, hindi bako naging sapat na kabayaran?"

"Do you ever think of what i feel? Do you father? care for me? Iniisip mo din ba ako minsan, Ni minsan ba pumasok ako sa isip mo. Why you have to do that. You're my father but you ruin everything i have, you ruin my life your own daughter life."

Hinagpis at lungkot ang nararamdaman ko pagkatapos mailabas ang sama ng loob sa harap ng lapida ni Papa.

Pagkatapos ng ilang araw na pag aayos tuluyan na siyang sumuko.

George Clifford Collin
Date of death: January 25 2019

Paano na ako Papa, Anong mangyayari samin bakit kase ang bilis mo. Hindi mo man lang ako inalala.

"Bakit Papa nagsinungaling kapa na tanggap muna ko, akala ko totoo ang lahat, hindi pala dahil pinaniwala mo lang ako."

Simula palang hindi na naging maganda ang trato niyo sakin pero nagtiis ako dahil mahal ko kayo Papa.

Hindi ko alam, Hindi ko na alam ang gagawin. Parang kahapon lang palagi niyo akong sinisigawan, sinasaktan at inuutusan. Parang kahapon lang ang lahat.

Bakit ang sakit, ikaw ang dahilan ng lahat ng paghihirap ko Papa. Pero eto ako nakaluhod sa harap mo nagmamakaawang sagutin mo ang mga tanong ko.

Patuloy ang pag agos ng mga luha ko, hindi inalintana ang init at mga pawis na nagsisimulang mamuo sa aking noo at leeg.

Kahit matindi ang sikat ng araw pinili kong magbilad para lang mailabas ang sama nang loob at sisihin ang Papa sa lahat.

"Palagi kitang iniintindi Papa, alam ko ang lahat sa ating pamilya pero hindi mo parin pala ko tanggap hanggang sa huli."

Panay lang ang agos ng masasaganang luha na kay tagal ko nang gustong ilabas, at kay tagal ko nang kinimkim sa loob ng ilang taon.

Everything will change now because you're gone Papa. Iniwan mo ako nang maraming katanungan, iniwan mo akong sugatan at naghahanap.

Bakit palagi niyo nalang akong pinahihirapan. Wala naman akong ginawang masama.

Pero hindi dapat ako sumuko. Lalo na't may isang buhay akong hinahawakan. Ang aking anak.

Kaylan lang nitong enero ko nalaman na magkaka anak na ako, Sasabihin kona sana sainyo Papa. Magkaka apo na kayo pero inunahan niyo.

Akala ko kayo ang magugulat ko pero ako pala ang magugulat kase iiwan niyo nako.

Hinimas ko ang mag ta-tatlong buwan kong tiyan.

Baby, kapit ka lang ha, Mommy never give up. Mommy will protect you, Mommy will love you so much. Mommy will give you a happy life. Mommy never leave you.

ISANG Tawag mula kay Harold kasabay nang pagkulimlim ng pwesto ko dahil sa payong na dala niya.

"Young Miss, Lets go. Master Reece called." He said habang dahan dahan akong pinatayo sa pagkakaluhod.

Harold is my personal body guard hired by Reece Solomon Collin, my over protective cousin.

Isang pasada pa nang tingin sa puntod ng Ama bago ko pinilit ang sariling tumalikod.

Sa susunod na dadalaw ako Papa hindi nako luluhod at magmamakaawa sayo.

I have to be strong for my baby. I have to be brave to face the world. I am not me when i come back Papa.

Hanggang sa muli.

Pinagbuksan ako ng pinto ni Harold at pinasakay sa backseat ng kotse bago sumakay sa driver seat at dahan dahang nagmaneho.

I heard he talked to my cousin a while ago, narinig ko pa ang konti nilang bangayan.

They're argue about my situation, my baby situation.

Ngayong wala na si Papa, Maraming hahabol sa aming mag ina dahil sa mga kapalpakang disisyong ginawa niya.

I thought we live in peace but my father again give me headache.

Matagal na naming pinagusapan ni Reece ang tungkol sa bagay na pag alis. Matagal na niya kong pinipilit mag ibang bansa at palagi kong inaayawan ito. But not this time. My baby needs protection. I want my baby secured.

Sa pagkakataong ito hindi ko pipiliin ang aking sarili, para sa anak ko gagawin ko ang lahat. Para sa kanya kaya kong gawin ang lahat kahit iwan pa ang lahat lahat.

Now, where here in New york. I stay at the house of Reece almost five years.

Naging mahirap ang lahat sa aming mag ina nitong mga nakalipas na taon. Maraming problema ang pinagdaanan ngunit hindi ako sumuko.

Naiisip ko noon ang Ama ng anak ko para humingi ng tulong, Gusto ko sana siyang makausap bago umalis pero hindi kona nagawa, nawalan ako ng lakas ng loob.

His father will love him so much for sure. I know. Because once I feel the love of his father for me.

"Mom, are you alright? You did'nt eat your food? Is there something wrong?"

Nagulat ako sa biglaang pagsasalita ng aking anak. Kumakain kami ngayong sa isang restaurant dito sa New york.

Napatitig ako sa mukha ng anak.
He's already four, magaling siya magsalita ng english at mabilis matuto sa mga bagay bagay. Masasabi kong nagmana siya sa kanyang Ama.

"I'm sorry baby, I should eat now."
Sabi ko at pinagpatuloy na ang pagkain na naudlot kanina sa pagiisip.

"I'm not a baby anymore Mom."

Tiningnan ko siya ng nakataas ang isang kilay bago magsalita.

"Sorry baby, you're a baby to me."
Tinitigan niya lang ako ng seryoso at nagkibit balikat bago bumalik sa pagkain.

Ilang sandali pa nang nagsalita ulit siya.

"By the way Mom, When we are going back in the Philippines?"

My story begins, Me and my baby will get over this soon. I hope.