Avcumu açtım. Diğer elimi, avcumu açtığım elimin üstünde değmiyecek şekilde gezdirdim.
( Kendi falıma bakar gibi )
Odaklandım, biraz başım ağrımıştı. Dişlerimi sıktım, gözlerim kapalıydı. Ellerimi hala hareket ettiriyordum. İki elimin arasından yeşil ışıklar parça parça görünmeye başlamıştı.
Odaklandım.
" Tatlı şeyler.. Masum.. Tavşanlar, evet Tavşanlar.. Tavşanlar.. "
Işık hüzmesi büyüdükçe ellerimi uzaklaştırmaya başladım, büyüdü ve büyüdü. Yeşil ışık, elimin içinden çıkan bir hologram gibiydi. Işık tavşan şeklini almaya başlamıştı. Ellerimin arasındaki boşluğu büyüttüm. Baş ağrısı artmıştı.. Artık, Artık dayana-mıyordum, yapamayacaktım.
Tavşancığın şekli bozulmaya başladı, dizlerimin üstüne düştüm.
" B-başaramayacağım "
Sesim ağlamaklı çıkıyordu. Tavşanın şekli giderek bozuluyor, ışık dağılmaya başlıyordu. Yanağımdan aşağı bir damla yaş süzüldü, ve ışık yok oldu. Ağlamaya başladım. Hiçbir zaman yapamayacağım. Olmayacak! Hıçkırmaya başladım. Bütün bu olanları uzaktan izleyen Ciel yanıma geldi.
" Kendine karşı bu kadar acımasız olma! "
Beni böyle görmek hoşuna gitmiyordu.
İç çekmek ve hıçkırmaktan fazlasını yapamıyordum. Beni içeri götürdü. Koltuğa oturdum. Sıkkınca etrafa bakıp iç çektim.
Etraf harika çocuklarla doluydu, 8 yaşındaki Emma bile telekinezi yeteneğini bir Televizyon kaldırabilecek kadar geliştirmişti..
Bense aptal bir tavşan yaratamayacak kadar zavallıydım.. 15 yaşındakı ben.
Bunları düşünürken umutsuzca iç çekmeye devam ettim. 10 yaşındaki James görünmez olabiliyordu ama ben.. Ve aptal tavşanlar.. Bunları göz önüne getirdikçe kendime güvenim düşüyordu..
Ben depresif düşüncelerimle boğuşurken Ciel geldi ve yanıma oturdu.
Bende o gelene kadar düşündüklerimi anlattım. Garip bir tavırla bana çıkıştı.
" Bi dakika, yani sen ciddi misin? Telekinezi.. Ve Görünmez olmak. Dostum bunlar sıradan denilebilecek yetenekler, sen.. Sen farklısın! "
Kendimi biraz daha iyi hissetmiştim, sadece biraz...
