O sırada Ruth gülümseyerek merdivenden indi . Üzerinde siyah saten gömlek vardı. Ensesinde sıkıca topladığı saçları yüzünden suratı iyice gerilmişti. Elli yaşlarında olan bu kadın Bruce'un biricik ablasıydı ve ondan başka kimsesi yoktu ; bu yüzden Bruce , ablasının bu evde kalması için karısına çok yalvarmış , sonunda onu bu eve kabul ettirmeyi başarıştı .
Şimdi bu kadın sarkmış gözkapaklarının altından donuk gri gözlerle Bayan Lucy'e bakıyordu. Kırışık dudaklarını büküp zorla gülümsedi . ''Tatlım bu kadar üzülmene gerek yok ! Bruce onları çok iyi bir okula gönderiyor . İnan bana bütün zengin aileler çocuklarını orada okutmak için can atıyor. Onlar gerçekten de çok şanslı.'' diye ciyakladı .
Bruce , Bayan Lucy'i yanağından öptü . Karısının dikkatini çekmek için elinden geleni yapıyordu. Neredeyse güvercinler gibi takla atacaktı önünde. ''Orada çok mutlu olacaklar güven bana , üstelik her yaz tatilinde eve gelecekler '' dedi. Sahte bir gülümsemeyle karısının yanağını okşadı . ''Kendini bu kadar üzme , doktor stres yapmamanı söyledi , aksi halde bir sinir krizi daha geçirebilirsin . Eğer kendini düşünmüyosan çocukları düşün . Onları giderayak üzmek istemezsin değil mi şekerim ? '' diye fısıldadı.
Lucy gözyaşlarına boğulunca , Bruce'un öfkeden gözleri yuvasında ters döndü. Karısı için her zaman çocukları daha önemliydi . Onun gözğünde her zaman ikinci planda kalıyordu. Bu yüzden çocuklardan ölesiye nefret ediyor , onları döverek öfkesini bastırıyordu . (İbne Bruce :DAS:D) Bazen ikisini saaatlerde çatı katında kilitli tutuyor , bazen de bir köpek gibi sışarı atıyordu. İki kardeş zamanlarının çoğunu sokaklarda dolaşarak geçiriyor , ancak akşamın geç saatlerinde eve dönebiliyordu. Tabi bu olanlardan annelernin hiçbir zaman haberi olmazdı ; çünkü gününün çoğunu yatakta dinlenerek geçirirdi. Hastalığından dolayı bir türlü çocuklarıyla ilgilenemiyordu. Bazı geceler Luvy'i ağlama krizleri tutardı . Böyle zamanlarda Bruce onu kollarına alarak avuturdu . İki kardeş , Karı-kocanın sesini uzaktan uzağa dinler ve annelerinin bu durumu karşısında ne yapacaklarını bilmez hale gelirlerdi . Bazen onu neşelendirmek için yanına gitmek isterlerdi ; fakar Ruth ve Bruce bir duvar gibi önlerine dikilir , iki kardeşi acımasızca annelerinden uzaklaştırırlardı.
Turh mızmızlanan kadından sıkılmıştı :
''Tatlım eğer yatılı okulu beğenmezlerse istedikleri zaman buraya dönebilirler . Bizim kollarımız her zaman onlarak açık . Üstelik o kadar uzağa gitmiyorlar ki , istediğimiz zaman çocuklarımızı görebileceğiz '' dedi .
Ardından boynunu bükerek :
''Ah İrfan'ımı ne kadar çok özleyeceğim bilemezsin. Bizim için de çocuklar için de gerçekten çok zor olacak ; ama her şey onların iyiliği için canım '' diyerek , sahte gözyaşlarını elinin tersiyle sildi.
İrfan ve Helin , bu iki kardeşin nasıl yalan söyldiklerini ağzı açık dinliyorlardı . İkisi de yatılı okula neden gönderildiklerini çok iyi biliyorlardı . Bruce bu yatılı okul fikrini bir Pazar akşamı yemeğinde dile getirdi .
Anneleri sakin bir tavırla , ''Çok güzel bir yere benziyor. Eğere çocuklar da istiyorsa benim için sakıncası yok '' demişti.
İki kardeş , bu teklifi hiçbir itirazda bulunmadan kabul eden annelerinin yüzüne şaşkınca bakmakla yetinmişlerdi . Artık son kale de yıkılmıştı . Bu yatılı oku fikrinden kaçamayacaklarını çok iyi biliyorlardı ; bu yüzden hiç karşı koymadan bu fikri benimsemişlerdi . O zaman Ruth'un ve Bruce'un yüzünde güller açmıştı . Her şeyin yolunda gittiğini gören Lucy bile gevşemiş , o gece yatağında kabussuz bir gece geçirmişti . Sadece iki kardeş huzursuzdu . Helin yatağında kıvranıp durmuş , yastığını sıkarak öfkesini bastırmaya çalışmıştı . İrfan ablasına oranla daha sakin görünüordu ; gözlerini tavana dikmiş sadece oflayıp puflamıştı . Sonunda dayanamayıp :
