Hayatımın en berbat dönemi çocukluğum diyebilirim.Babam çalışmadığı için bana bakıcı tutacak durumda değillermiş.annemde çalıştığı için çareyi beni başkasına vermekte bulmuşlar. Sonra beni babaannem sahiplenmiş.6 yaşıma kadar bakmış bana annemler arada gelip gitmişler ama çoğunluk babaannemlerin yanındamışım.Sonra babam bi işe girip çalışmaya başlamış.Bu sıradada bi kardeşim olmuş.Anasınıfına annemlerin yanında gittim.O sıralar böyle benden bi yaş küçük bi çocuk vardı bizim mahallede böyle renkli gözlü bişeydi. Beraber evcilik oynardık.O baba olurdu ben anne.Hatta bi keresinde oyuncağım onda kalmıştı.Ona sarılıp uyudu diye düşünerek bende sarılıp uyudum,onu çocuğumuz gibi gördüm.Sonra anasınıfından sonra biz ordan taşındık.Lan 4 sene sonra böyle misafirliğe gitmiştik o mahalleden bi komşumuza bi baktım bu salakta orda.Lan evrime geçirmiş bildiğin,birde gitar çalıyordu anlatamam.Yani o çok yakışıklı bişey olmuştu ve ben o sümsük salak olarak yine kalmıştım.Zaten oda başkasını bulmuştur şu kaşa göze bak dedim ve içime attım.İlk aşkımda böylelikle kalbime kazındı.
