Dreamscape

Het Spel van Belial

'Guys!' roept Marnix uit als hij de schoolzaal in rent, recht op zijn vriendengroep af. Iedereen is er al. Tip, met haar bruine kroeshaar en haar donkere huid. Milla, lijkbleek, met altijd een roze rugzak, een eenhoorn aan haar sleutelhanger, maar met een beanie, zwarte make-up en een knalgroene lok in haar haar en zijn beste vriend Lamar een doorsnee jongen, behalve dan dat hij maar vier tenen had aan zijn rechtervoet. 'Hebben jullie die poster gezien die aan De Crescent hangt?' vraagt hij.

'Nix, gast, ga zitten en leg uit. Ik begrijp er niks van,' zegt Tip, terwijl ze haar natuurkundeboek dichtslaat.

Marnix trekt een stoel achteruit en gaat zitten. Voor het dramatische effect kijkt hij nog even iedereen aan. 'Het was zondagnacht, bijna elf uur, toen ik langs De Crescent fietste...' zegt hij op een lage, duistere toon. Zijn handen liggen op tafel.

Milla rolt met haar ogen. Ze krabt aan haar roze gelakte nagels, terwijl ze nog de laatste regels van het Engels huiswerk uitleest. Dan slaat ze het dicht en luistert toch maar naar wat Marnix te vertellen heeft.

'Een flyer waaide op, toen ik in een rotgang voorbijfietste,' gaat Marnix ongestoord verder. 'Eerst wilde ik het weggooien. Reclame, dat was het en ik doe niet aan reclame...' Weer keek hij iedereen aan. Bij Tip haar groene ogen, bleef hij toch even wat langer hangen.

'Nix, als je nu niet opschiet met dit verhaal, dan sla ik je voor je bek,' zegt Lamar.

'Oké, oké,' zegt hij dan en hij gaat rechtop zitten. 'Ik zag gisteren een flyer aan de muur hangen van De Crescent. Vannacht, alleen vannacht is er een spel in het bos.'

Milla kijkt Marnix aan. 'Wat voor een spel?' vraagt ze.

'Waarom moet dat 's nachts?' vraagt Tip.

Lamar duwt haar in haar zij. 'Dat is gaaf, niet zo miepen, Tip.' zegt hij.

'Au!' roept Tip uit. 'Als je dat nog eens doet "Lama",' dreigt ze.

'Dan?' daagt Lamar haar uit. 'Ga je me dan zoenen?'

'Klootzak,' fluistert ze.

'Kan ik weer?' vraagt Marnix. Er komt geen antwoord. 'Het spel is ganzenborden...'

Meteen beginnen de drie te lachen. 'We gaan toch niet ganzenborden?' roept Milla schaterend uit. 'Nix, what the fuck, dude!' zegt ze. 'We zijn toch geen oude opaatjes en omaatjes? Jezus!'

'Gast,' zegt ook Tip met haar wenkbrauw opgetrokken. 'Wat denk je wel niet?' Ze blijft hard lachen.

Ook Lamar vindt het maar een stom idee. 'Denk je nou echt dat ik dat ga doen?' vraagt hij.

'Luister nou!' probeert Marnix nog eens. 'Het is levend ganzenborden, met een echte put en alles. Het is een soort horrorganzenborden! Ga gewoon mee en als je het niet leuk vindt, gaan we gewoon weer naar huis. Kijken kan geen kwaad, toch?'

De drie blijven lachen. 'Goed dan,' zegt Milla. 'Maar ik ga echt niet meedoen als het niet een beetje spannend is.'

'Ja ja,' zegt Marnix, die allang blij is dat zijn vrienden meegaan. Dan gaat de bel en staan ze op. Ze blijven nog uitlachen, maar als ze bij meneer Westriks van Duits in de klas zitten, vergaat hun lach al snel als ze te horen krijgen dat ze een schriftelijke overhoring hebben.

De vier lopen langs het theater De Crescent. Het is al bijna tien uur, de duisternis was twee uur geleden al begonnen. De maan geeft een oranjerode gloed af en verlicht het bos zwakjes. Met de zaklantaarns lopen ze langs het theater het bos in, waar Marnix had gezegd dat het spel was.

'Hoever nog?' vraagt Tip, die rilt van de avondkou.

'Bijna. Op de flyer stond dat het bij oude put was.' Marnix wijst het bos in. Vroeger had er een dorpje gestaan waar nu De Crescent stond. De put was het middelpunt geweest, waar het dorpje omheen gebouwd was. Er gingen geruchten door de school dat de kleur rood een vervloekte kleur was geweest, omdat dat de kleur van weerwolven zou zijn geweest. Niemand wist of het waar was, maar het was wel het dorpsverhaal geworden. De put was naar het meisje vernoemd dat was geofferd voor haar rode haar. Sienna, heette de put.