doğan, söndüren, sönen, yakan

mızraklar ve çiçekler

Sürüp gelen yarışların birinde
Ebediyete akan hiçbir kan boşa akmaz
Duyulsun duyulmasın,
her ölüm bir protestodur
Aynı kelimelerin dönüp dolaştığı yeryüzüne

Bir ateş yakılır, beslenir ve büyür
Bir ateş yakılır, yakar düştüğü yeri
Yananların toprağı ağladığında yalnızca ona inanılır
Çünkü diğerleri yüzlerine ellerini gömerken yalancılar
Çünkü onların gözyaşları bize yabancıdır
Onların gözyaşları kendileri içindir
Kendi ateşlerini söndürebilmek için

Hiçbir ateş güçlü değildir ki
Doğduğunda beslenmiş ateşe karşı çıkabilsin
Hangi biri yüzyıllık orman yangınını söndürebilir, söndürebilir mi?
Doğru değil artık önemli olan,
Çıkarlardan öteye hangi kol uzanabilir?
Ben bu yüzden çalacağım tüm ateşleri bu gece
Kor olup yanmak istemiyorum artık
Yüreğim dağlanır

Uçları biliyorum, gördüğüme eminim;
Sönerken yakanı
Doğan ve söndüren,
Sönen ve yakan, başlangıcı bilinmeyen ateş
Her gece savaşıyor,
Derin bir uyku için
Kötülük bensem eğer, mızraklar ve çiçekler
Bir geceleğine sussun hıçkırıklar
Söndürün beni, susturun silah seslerini
Mızraklar ve çiçekler,
Aynı yerdeler
Ve duyuluyor ve duyulmuyor,
Doğuyor, söndürüyor, sönüyor, yakıyor
Mütemadiyen yakıyor
Ateş her yere düşüyor, ateş her yeri, herkesi, her şeyi yakıyor
Hepsini, hepimizi yakalıyor, yakıyor
Kör edici, dehşetin ta kendisi

Bazen bağırmak istiyorum
Boşuna olduğunu bilerek ciğerlerimi dolduruyorum havayla
Ve acı veriyor,
Ben konuşmaya böylesi bir ihtiyaçla kenetliyken
(çünkü konuşabildiğimden, çünkü sadece bunu yapabildiğimden, başka bir şey bilmediğimden)
Susturuluyor, bir iğne gibi
İnce bir sızıyla başlıyor her şey
Ciğerlerim patlıyor içimde,
Bir kuyunun, çukurun derinlerinde
Oralarda geziniyormuşum gibi hissettiriyor
Düşmekten korkmuyorum artık
Ama ince bir sızıyla ağrıyorum

Ben bu gece tüm ateşi çalacağım
Ve kimse ağzını açamayacak bir daha
Kimse bir daha suç ateşindir diyemeyecek
Çünkü hiçbir kan boşuna dökülmez
Uyandırır bütün körelmiş gözleri
Duyulsun duyulmasın
Ölüm bir direniştir,
Mızrakların ve çiçeklerin iç içe geçtiği yerde
Ve suç hep insanındır;
Çünkü bir çakmakla bile uyutulabilirken bir canla anca uyanır

Ahmet Erhan- Ateşi Çalmayı Deneyenler İçin