The Walking Dead Remake

Deel 1

Het is stil, te stil... Ik loop langzaam door het bos, ik heb mijn katana, en kruisboog opgeborgen en struin langzaam door... Het was een lekkere warme dag, geen wolkje aan de lucht, gelukkig was dat dan een voordeel. Het nadeel van dit alles was, walkers zoveel walkers, Atlanta was er mee overspoeld waardoor ik snel de bossen in ben getrokken, op zoek naar eten. Ik ging opzoek naar een hoge boom. Waar ik kon kijken of er iets te eten was of misschien een groep mensen. Ik was graag op mezelf, na alles wat er was gebeurd. Na deze nare uitbraak van "levende doden..."

Ik ben Lisa, ik ben helemaal alleen, na deze rare uitbraak ben ik iedereen kwijt geraakt en opzoek gegaan naar wapens, mensen en eten om te kunnen overleven. Helaas pakte het mensen en eten niet zo goed uit, ik had mij vrienden allemaal bij een, maar door een horde walkers, ben ik ze uit het oog verloren en daarna nooit meer gezien. Omdat ik nog terug de horde in ben gegaan om mijn vrienden te zoeken. Iedereen die mij waarschijnlijk dierbaar was, is er niet meer, of wel, alleen dan terug gekomen in het zelfde jasje, alleen dan dood, of half dood. Weet ik wat het is. Het is in ieder geval geen normaal mens meer.

Ik klom langzaam een hele hoge boom in, ging op een tak zitten en keek of ik dieren, mensen of water zag. Ik zag vanuit de verte een RV staan. Een best wel oude. Ik zag kleine sprietjes lopen. Misschien waren hun wel overgelopen door een horde walkers en hebben ze het niet gehaald. Ik pakte mijn verrekijker om mijn nek en haalde hem naar mijn gezicht toe en zette hem tegen mijn ogen aan. Ik keek naar de RV. Ik zag een oudere man, hij had een vuurwapen in zijn hand. Ze waren gewapend. Ik legde mijn wapens in een boom en maakte ze goed vast, rustig klom ik naar beneden en liep naar de plek waar de RV stond. Er hingen allemaal blikjes aan draden, zodat ze walkers hoorde aankomen. Slim maar niet effectief, voordat hun het hoorde waren ze al gebeten... Dus of het veel zin had was mijn vraag. Ik begon te lachen. De noodtoestand in deze wereld breekt uit en mensen denken dat ze zichzelf kunnen beschermen met blikjes. Ik liep er steeds dichter naar toe. Ik klom tussen de touwtjes door, waar de blikjes aan vast zaten. Toen ik weer normaal opstond zag in de RV van heel dicht bij.  

"Walker!" Hoorde ik iemand schreeuwen. 

"Waar?" Vroeg ik als of ik het als grapje zag. Ik kreeg zowat een shotgun tegen mijn voorhoofd aangedrukt. Ik deed rustig mijn handen omhoog op te laten zien dat ik ongewapend was. 

"Geen walker, rustig maar Shane. Het is een meisje..." Zei de oude man op de RV. 

"Leuk kamp hebben jullie, maar even een dingetje, die blikjes gaan niet helpen hoor, jullie hebben mij niet eens gehoord en het is klaar lichte dag, laat staan de walkers..." Zei ik alsof ik me er zorgen om maakte.

De hele groep stond opeens om me heen, alsof ik een kermis attractie was. Zoveel mensen had ik in tijden niet meer gezien, ik zag zelfs twee kinderen een meisje en een jongetje.

"We hoeven jou hulp en commentaar niet!" Zei Shane boos. 

"Nou Shane, als je zo heet. Ik weet het niet hoor, maar als ik een horde met walkers was geweest hadden jullie nu allemaal of bijna allemaal dood geweest." Zei ik brutaal.

Er stapte twee vrouwen naar voren het leken wel de moeders van de kinderen. 

"Als jullie je niet voorstellen doen wij het wel. Ik ben Lori en dit is mijn zoon Carl!" Zei ze en stak haar hand uit en met haar andere arm weefde ze dat Carl zich moest komen voorstellen. 

"Hallo, ik ben Carl." Zei het kleine jongetje. Hij was niet veel ouder dan een jaartje of acht, maar wel onwijs schattig. Ik keek de rest van de groep aan. Lori nam het gesprek weer verder over.

"Dit is Shane, die man op de RV is Dale, die vrouw daar is Carol, met haar man Ed en hun dochter Sophia. Amy en Jim zijn beneden bij het meer aan het vissen, ze komen als het goed is zo naar boven, de rest van de groep komt straks terug, op Daryl na, die komt een deze dagen terug." Zei Lori blij alsof ze in jaren geen andere mensen had gezien.