ZawGyi version
ေတာင္ကိုရီးယားနိုင္ငံဆိုးလ္ၿမိဳ႕၏သန္းေခါင္ယံညခ်မ္းသည္လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းသည္။ သန္းေခါင္ယံျဖစ္ေသာ္လည္းကားလမ္းမထပ္ေျပးဆြဲေနေသာကားေတြ...၊ လမ္းေဘးတစ္ေလ်ာက္စီတန္းကာထြန္းထားေသာနီယြန္မီးေတြ....၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီဖြင့္စတိုးဆိုင္ေလးေတြ....၊
ညခ်မ္းေလျပည္တစ္ခ်က္တိုက္လိုက္တိုင္းေျမျပင္ထပ္ခစားေသာသစ္ရြက္ေႂကြေတြရယ္....။အင္း...အားလံုးကလြမ္းေမာဖို႔ေကာင္းတယ္....။သို႔ေသာ္....ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့မဟုတ္ေခ်...။ထိုညသည္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပူပန္မႈေတြအလံုးအရင္းနဲ႔ဝင္လာေသာည....၊ တစ္သက္တာေကာင္းကင္ဟုသတ္မွတ္ထားေသာ ေကာင္းကင္က်ယ္သည္ထိုည၌ျပဳိခဲ့သည္......။
ေဆးရံုဝန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္တယ္ဆိုသည္ႏွင့္မုန္းလွပါသည္ဆိုေသာပိုးသတ္ေဆးနံ႔သည္ႏွာေခါင္းထဲသို႔တိုးဝင္လာသည္။ဤသည္ကိုကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္အား....။လက္ထဲတြင္သတိေမ့ေမ်ာေနေသာYoon Eunေၾကာင့္.....။ စိုးရိမ္မႈသည္ စကၠန္႔ႏွင့္အမ်ွတစ္စတစ္စတိုးလာခဲ့သည္....။
ေမ့ေမ်ာေနေသာYoon Eunကိုသူတို႔အေရးေပၚခန္းထဲေခၚသြားေတာ့အခန္းအျပင္တြင္ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့သည္။ အခန္းအားမွန္အၾကည္ကာထားရာ ထိုမွန္ေနရာမွအတြင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့....ဆရာဝန္ေတြလက္ထဲတြင္ အသက္လုေနရေသာYoon Eun...။
မ်က္ရည္တို႔ကျမင္ကြင္းအားကာဆီးသည္။ ယိုင္ႏွဲ႔လာေသာေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ေဘးနားမွခံုထပ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္ကာ ဘုရားသခင္ထံဆုေတာင္းမိသည္။ သူမကိုေခၚမသြားဖို႔ရန္ျဖစ္သည္.....။
သို႔ေသာ္....
အေရးေဖာ္ခန္းထဲမွထြက္လာေသာဆရာဝန္...ေျပာလာေသာစကားတို႔၌ကြၽန္ေတာ့္ကမာၻသည္အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပိဳလဲသည္။ ဆရာဝန္ေျပာသည္ကိုကြၽန္ေတာ့္မွာၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္...။
ေသြးကင္ဆာတဲ့....။သူမသည္ေသြးကင္ဆာျဖစ္ေနခဲ့သည္လား....။ညတိုင္းေသာက္ ေသာက္ေနက်ေဆးတို႔သည္အိပ္မေပ်ာ္ေသာသူမကိုအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ကူညီေပးေသာအိပ္ေဆးတို့မဟုတ္ဘဲေသြးကင္ဆာအတြက္ေဆးေတြျဖစ္ေနခဲ႕သည္လား...။ ကြၽန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မသိခဲ့ရေလသနည္း....။ကြၽန္ေတာ့္အဲ့ေလာက္ေတာင္အလုပ္ေတြမ်ားေနခဲ့သည္လား....။ သူမေသြးကင္ဆာျဖစ္ေနသည္ကိုသတိမထားမိေလာက္ေအာင္ကြၽန္ေတာ္တံုးအေနခဲ့သည္လား....။ ထိုလားေပါင္းမ်ားစြာသည္ကြၽန္ေတာ့္အားႏွိပ္စက္သည္။
