Not: Hikaye gerçek hayata dayanır. Çalındığı taktirde gerekli işlemler yapılacaktır!
*
S
abahın köründe uyandım dersin ya hani, dünyada onu bile görmeyenler var. Onlara kör denir...
.,
Her zaman normal olmak isterdim.
Fakat etrafım beni dışlardı.
Oynamama izin vermez kötü sözler söylerlerdi.
Kalbimi kırarlardı.
Anlamazdım hiç.
Neden ki? derdim hep.
Aceba? derdim. Aceba onlarda benim gibi olsalar, ben onlarla böyle davransam? Ne yaparlardı?
Gün geçdikçe bu benim dileğime çevrilmeğe başladı.
Her doğum günümde dilek olarak bunu diliyor, içten içe hediye olarak normal olmayı diliyordum.
Ama..
Olmadı.
Normal olmadım.
Dilekler işe yaramadı...
Ben Felisity.
16 yaşındayım.
Arkadaş kelimesinin anlamını bilmeğen, anormal bir kızım.
Annem diyorki doğduğumda körmüşüm.
Amelyat olduktan sonra gözlerim açılmış.
Laldım.
Ama duyuyordum.
Terapi görüp konuşmaya başladım.
Düşüne biliyor musun?
Eğer kör olduğum geç fark edilseydi, amelyat için geç olucaktı ve, şu anda kör körane gezecektim. Pardon gezemeyecektim...
Anlamıyorum.
Doğmadan nasıl bir günah edebilirimki Allah beni böyle yaratsın?
Bilmiyorum.
Neyse.
Artık bunun hiç bir önemi yok.
-
8 yaşındaydım ve yalnızdım.
Bir gün annemle parkdan dönerken farklı bir yola saptık daha uzun yürüye bilmek için.
Daha doğrusu ben yürümüyordum, yürütülüyordum.
İşte o an bir bina gördüm.
Bir sürü çocuğun aynı kıyafetlerle girip çıktığı o bina.
Okul...
Anneme benide oraya görürmesini istedim.
Ama annem çok tereddüt etti.
Fakat sonra:
"Tamam hadi. Ama eğer, alınmazsan, üzülmek yok!" dedi gülümseyerek.
O zaman anlamamıştım neden alınmama ihtimalimin olmasını.
Ama müdür o kadar kötü biriydiki kulaklarım duya duya söylediyi kelimeler beni hayata küstürdü...
İşte o an kusurumu anladım...
