Dayanmaya çalıştı.
Ama kalmak için tek bir sebebi bile yoktu.
Ellerindeki ip, tek kurtuluşu gibi gelmişti ona.
Boynuna yerleştirdikten sonra elindeki telefona son bir kaç şey yazmak istedi.
Yazdığını görünce ona bunu yapanların yüz ifadeleri merak etti.
Ama merakı için bekleyemezdi.
Onun zamanı yoktu.
Sadece ayaklarını kaldırması ve sonsuz bir uykuya dalması gerekiyordu.
Ve yaptı da, okulun sayfasında son cümlesi yayınlanırken gözleri duvarlarda, telefonda yazmış olduğu cümlenin aynısı olan ama binlerce kez el yazısıyla yazılmış olan o cümleye değdi.
Gözleri kararırken, tebessüm etti.
Bu onun son tebessümü oldu.
"Benim katilim sizlersiniz.."
