2.SAHNE-AÇLIK SAHNESİ
(Vücud sahnede durur. Aç bir çocuk halsiz ve ümitsiz bir şekilde sahneye girer.)
(Sahne önü)
Çocuk:Açım, açım.. (diyerek vücuda doğru ilerler.)
(Vücudun yanına gelınce yalvaran bir ses tonuyla:
Çocuk: Ne olur bir lokma birsey verin. Dayanamıyorum ya rabbi Çok açım.
[vücuttan ne bir ses nede bir tepki alır yine buz gibi bakışlar. Çocuk vücudun yardım etmeyeceğini anlayınca çaresiz bir şekilde biraz ilerler ve olduğu yere çöker;Ağlamaya başlar ağlarken ]
Çocuk: yiyecek hiçbir şey yok. hiçbir şey bulamıyorum anneme ve kardeşlerime ne götüreceğim ben.
[zorlanarak, iç çekerek yerinden kalkar ve sahneye çıkar.] [Ev sahnesi hazırlanır köşede bir çocuk büzüşmüş bir şekilde açım diye ağlar kundaktaki bebekte annenin kucağında ağlamaktadır.)
K.Çocuk:Anne bize yemek yapmayacak mısın?
[Anne yüzündeki çaresizlikle :]
Anne:İnşallah yapacağım kızım
(Abi eve girdikten sonra )
Çocuk:Yine hiçbir şey bulamadım anne (diye sessizce söyler) Annesinin bu üzgün halinin üzerine kenara geçer oturur
K.Çocuk: Şehit olmak istiyorum
(Anne şaşırır çocuğa bakarak kundaktaki bebeği kenara bırakır)
Çocuk: Neden şehit olmak istiyorsun yavrum?
K.Çocuk: Çünkü açım yemek yemek istiyorum ekmek yemek istiyorum (bu sırada kundaktaki bebek susar)
Çocuk: Ama şehit olmak istediğini söylüyorsun (Şaşkın bir şekilde)Cennette ekmek mi var?
K.Çocuk:evet var.
[Anne üzülerek çocuğunu bağrına basar)
[Anne bu sırada bebeğin ağlamadığımı fark eder ve gözyaşları ile bebeğin yattığı yere yönelir) (Arapça dua eder, perdeden meali yansır. Feryat figan yok sadece gözyaşları ile dua. İslam vakarı asla zedelenmez)
(NOT: Arap kadınlarda dinini bilen ve yaşayanlarda hayran olarak izlediğim en büyük ortak payda ölümü bizdeki gibi ebedi bir firak şeklinde algılamıyorlar. Eğer çok öfkelenen olsa dahi bunun sitemi bile saniyeler sürüp peşinden tevbe geliyor. Ben şahsen yaşananları feryat ile anlatmaktansa sükutun feryadından yanayım. Bu her zaman daha gerçek ve daha etkileyicidir.)
Çocuk:( sakince kalkar. Yüzünde mahzun bir tebessüm sahnedeki bedene bakarak konuşmaya başlar.)
Görüyorsunuz... duyuyorsunuz... hatta ağlıyorsunuz... peki neden ellerinizi uzatmıyorsunuz? Sizin de mi yaralarınız var? Vatanının adının önemi var mı? Ötelerde bizi kardeş kılan Allah değil mi? Seni ve beni bağlayan Allah Rasulü değil mi? Ramazan bayramında dahi bombalanan, bayram günü çocuklarını salıncaktan alıp kabre koyan GAZZE senin de vatanın... Kudüs senin ilk kıblen, peygamberinin vuslata miraca ulaştığı ilk basamak... şimdi küfür dolu sinelerin çizmeleri var mihrabında... Afrika... seninle kelime-i şehadet getirmedi mi? vatanın olmadı mı? Peki başka hangi vatanda, çocuklar sokaklardaki çamurlu suyu içer... İçtiğin yudumları paylaşacağın zaman hala gelmedi mi? bilad-ı Şam, Suriye peygamberler şehri... Atalarının izi yok mu toprağının her karışında... Sadakatine güvenip emanet etmediler mi sana? Şimdi dikenli telleri aşıp, tutman için sana uzatılan eller var... Senin de mi dermanın yok... Senin de mi nefesin yetmiyor yaralarımı soğutmaya...
