Μικρές Ιστορίες- Παραμύθια για Ενήλικες

Το φλυτζάνι

Αγαπημένη μου γιαγιά,

Θυμάσαι τα καλοκαίρια που έπινες καφέ στο αγαπημένο σου φλυτζάνι την ώρα που ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τα βουνά και ερχόμουν πάντα να σου κάνω παρέα; Το φλυτζάνι ήταν λευκό με μωβ σύννεφα πάνω σαν θύελλα. Προσπαθούσα να σε καλοπιάσω ώστε να μου δώσεις να κρατήσω λίγο το φλυτζάνι σου και να πιω μια γουλιά καφέ κρυφά από την μαμά. Θυμάμαι με τι ευλάβεια το κρατούσα και πόσο χαιρόμουν που με έβλεπες. Τώρα κάθομαι εγώ σε αυτή την θέα κρατώντας το φλυτζάνι σου και πίνω ευλαβικά τον καφέ μου μέχρι την ώρα που ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα βουνά. Όμως αυτό το φλυτζάνι δεν είναι το δικό σου.

Όταν πετάξαμε τα πράγματά σου έψαξα πολύ για να το βρω αλλά μάταια. Δεν υπήρχε πουθενά. Αν κάποιος το πήρε, δεν μου το είπε. Μπορώ να πω ότι με στενοχώρησε πολύ. Όμως, πώς τα φέρνει η τύχη; Βρήκα αυτό που κρατάω τώρα μαζί με μισό κιλό καφέ προσφορά στο σούπερ μάρκετ. Δεν είναι το ίδιο αλλά μοιάζει και αυτό με θύελλα. Σήμερα λοιπόν έπινα καφέ σε αυτό το φλυτζάνι και σε σκεφτόμουν.

Αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ ήθελα απλώς να σε χαιρετήσω τώρα που ο ήλιος πήγε πίσω από τα βουνά.

Δική σου,

Ίον.

Αγαπητοί απόγονοι,

Είμαι η γάτα που τόσα χρόνια ζούσε στο σπίτι της γιαγιάς σας. Όσο ζούσε μου έδινε πάντα λιχουδιές την ώρα που κρατούσε το αγαπημένο της φλυτζάνι και έπινε τον καφέ της παρέα μου. Εγώ καθώς εκείνη κατάπινε εκείνο το ζεστό υγρό κούρνιαζα στα πόδια της και γουργούριζα. Με το που την έβλεπα να κρατάει το φλυτζάνι ήξερα ότι θα έρθει κροκέτα. Ήμασταν αχώριστο δίδυμο εκτός από τα καλοκαίρια που ερχόταν το κακομαθημένο η εγγονή της και μου έπαιρνε τη θέση. Την αγαπούσα τη γριά. Περάσαμε όμορφα χρόνια μαζί. Ώσπου έφυγε χωρίς να μου πουν που πήγε. Εμένα αποφάσισαν να με αφήσουν σε μια αυλή με άλλες δέκα γάτες. Λυπήθηκα πολύ όμως ήθελα να πάρω εκδίκηση. Έσπρωξα λοιπόν το φλυτζάνι από το ράφι και ουπς! καταλάθος το έσπασα. Τι κρίμα τώρα θα στενοχωριόταν το κακομαθημένο η εγγονή της. Καλά να πάθει.

Ακόμη νοσταλγώ την γιαγιά, το ηλιοβασίλεμα και τις κροκέτες της. Εδώ μας ταΐζουν φαγητό από τα Λίντλ και μου έχουν καταστρέψει το στομάχι.

Δεν μου λείπει κανείς σας αλλά θα έδινα τα πάντα για ένα απόγευμα ακόμη με τη γιαγιά σας.

(Κλείσιμο)