Odio for my Love(Season Contest)

You,My Love

2018ခုနွစ္​ Juneလ​ေနွာင္​းပိုင္​း

​ငါးနွစ္​တင္​းတင္​း ျပည္​့ခဲ့ၿပီ။
ကြၽန္​မဒီကို ​ေရာက္​ခဲ့တာ။

Seoulဆိုတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကို ​ေရာက္​ခဲ့တာဟာ​ေပါ့။

လူမရွိတဲ့ ဒီဘတ္​စ္​ကားမွတ္​တိုင္​။
မိုးစက္​မိုးမႊား​ေတြနဲ႔ စိုစိစိျဖစ္​​ေနတဲ့ ထိုင္​ခံု​ေတြ။မိုး​ေရစက္​​​ေတြ သီး​ေနတဲ့ စိမ္​းစိုစိုသစ္​ပင္​​ေတြ၊ ဖားဖားယားယားနဲ႔ လန္​းဆန္​းစြာ လွပ​ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ သစ္​႐ြက္​အခက္​အလက္​​ေတြ။

တစ္​ခါတစ္​ခါမွာ ဝတ္​ထားတဲ့ အက်ႌထူထူကို မထီမဲ့ျမင္​ျပဳလို႔ က်ီစားတိုက္​ခတ္​ခ်င္​တဲ့ မိုးသက္​​ေလခပ္​ျပင္​းျပင္​း။
ၿပီး​ေတာ့ အဲ့ဒီ​ေလကို အံမတုနိုင္​တဲ့ ကြၽန္​မလက္​ထဲက ၾကည္​ျပာ​ေရာင္​ထီးတစ္​​ေခ်ာင္​း။

​ေနာက္​ၿပီး ကြၽန္​မရဲ႕ ထိုင္​းစစဆံပင္​ဖြာဖြာ​ေတြ။

ဒါ​ေတြ ဒါ​ေတြအားလံုးဟာ အခ်ိန္​နဲ႔အတူ တိုက္​စား​ေမ်ာပါၿပီး ​ေျပာင္​းလဲမသြားနိုင္​တာ အံ့ၾသစရာ​ေကာင္​း​ေပရဲ႕။

အၿပံဳးတစ္​ပြင္​့ကို လက္​နက္​ခ်ၿပီး မိုးသက္​​ေလျပင္​း​ေတြထဲမွာ သစ္​ကိုင္​းယဲ့ယဲ့​ေတြနဲ႔အတူ ရိုက္​ခ်ိဳးခံလိုက္​ရတဲ့ ကြၽန္​မနွလံုးသားတစ္​စံုအပါအဝင္​​ေပါ့။

မိုးရာသီ​ေတြကို ကြၽန္​မမုန္​းတီးတယ္​။
သူ႔ရဲ႕ နွလံုးသားမဲ့တဲ့ ​ညႇိုဳ႕မိႈင္​းမွိုင္​းဖမ္​းစားမႈ​ေတြ​ေအာက္​မွာ ​ေကာ္​ဖီတစ္​ခြက္​၊ကဗ်ာတစ္​ပုဒ္​နဲ႔ က်ရွံုးၾကတဲ့လူ​ေတြကိုလည္​း မုန္​းသလို....
သူ႔ကိုခင္​တြယ္​ၿပီး အသက္​ရွင္​​ေနရတဲ့ သဘာဝတရားကိုလည္​း ကရုဏာသက္​မိတယ္​။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္​မအမုန္​းဆံုး ဝသာန္​ကာလဟာ သူ႔အ​ေပၚထားတဲ့ အမုန္​းတရား​ေတြ မ​လံု​ေလာက္​​ေသးလို႔ထင္​ပါရဲ႕။

ကြၽန္​မအခ်စ္​ဆံုး အၿပံဳးတစ္​ပြင္​့နဲ႔ အမုန္​းဆံုးလူသားကို ကြၽန္​မ​ေရွ႕အ​ေရာက္​ပို႔ခဲ့ျပန္​တယ္​။

______________________________Odio

မည္​း​ေမွာင္​​ေနတဲ့​ေကာင္​းကင္​နဲ႔ ခပ္​ျပင္​းျပင္​းတိုက္​ခတ္​​ေနတဲ​့​ေလ။
​ေခါင္​းလံုရံုထီးနဲ႔ လူနွစ္​ကိုယ္​စာ အထုပ္​အပိုး။