Cielo ✧ Hwang Hyunjin ✓

❝başlayış ve bitiş❞

Yorulmuştum. Gözlerimi zar zor açabiliyordum. Hafifçe dikleşmeye çalışırken ellerimin sıkı sıkıya tutulduğunu anlamamla derin bir nefes alıp verdim. Onu uyandırmak istemediğim için hareket etmeyi durdurdum.

Kafası kucağımda saçları dağılmış ve iki büklüm uyuyakalmış kişiye baktım.

~~~~~~

Bana dolu gözlerle bakan genç adama döndüm. Gözlerinden birer ikişer yaşlar düşerken bir yandan gülümsüyordu.

"Öldün dediler biliyor musun Haneul? Senin, senin öldüğünü..."

O bu sözleri kurarken ben ise kapıda müdahale etmek yerine sessizce bizi izleyen hemşirelere bakıyordum.

Onlara döndü ve beni göstererek "Bakın, ben size dedim. Görüyor musunuz?" gülümsedi. Hayatımda gördüğüm nadir olabilecek gülümsemelerden biriydi.

Yüzümü avuçlarının içine aldı."Haenul'um. Benim biriciğim, seni kaybetmediğimi biliyordum. Sonuçta bana söz vermiştin değil mi? Sen de beni bırakıp gitmeyecektin. Sözünü tuttun işte."

Bu sözlerin hepsini yüzünde gülümseme ve aynı zamanda ağlamayla söylemişti. Kalp atışlarım düzensizleştiği için nefes almakta zorluk çekmeye başlamıştım. Ondan sonrası doktorlar, müdahale şeklinde devam etmişti.

~~~~~~

Bu olaylardan sonra iki hafta geçmişti. Bir gün olsun buradan ayrıldığını görmemiştim. Doktorlar ise o olaydan sonra gelip açıklamada bulunmuşlardı.

Kalp yetmezliğim... Artık makinelerin bile yeterli gelmediği zamandı benim için ve bu sırada bir trafik kazası bildirilmiş başka bir hastaneden. Genç bir kız ile genç bir oğlan. Kızın ve oğlanın kimlik tespiti ardından aileler gelmiş. Kızın kendi istediği olduğu için ailesi saygı duymuş, beyin ölümü de gerçekleştiği için organ nakli yapılmıştı. Aslında bu nakil olan hastalardan biri de benmişim işte olay da asıl o zaman başlamış. Kızla birlikte olan genç oğlan uyandıktan sonra kızın öldüğü söylenince birkaç gün sinir krizleri geçirmişti. Bu olayı bile kabul edemezken nakili öğrenince kalple ruhun da benim bedenime geçtiğini düşünerek buraya gelmiş ve sonuç olarak o kişinin kalbi artık benim kalbimin yerinde olduğu için onun ruhunun vücudumla bütünleştiğini düşünüyordu.

Birkaç gün önce kızın ailesinin benden özel ricası ise bu oğlanı kırmamam ve kızları gibi davranmamdı. Bununla birlikte onlarla yaşamam, kızlarını tanımam gerekiyordu aslında. Kendimi borçlu hissediyor olsam bile benim için ağırdı. Ailemle konuşup kendi evimle ve ailemle yaşayıp ruhunun sadece benimle olduğunu söylemenin daha iyi olacağını düşündümüştük.

Hwang Hyunjin'in uyanmasıyla kızın ailesinin kızlarını anlattıkları gibi olmaya çalıştım. Haneul gibi davranmaya...

"İyi uyudun bakıyorum uykucu!" Saçlarını okşadım. "Biraz daha uyu istersen."

Kafasını avuç içime doğru götürüp gözlerini kapattı. Bileğimi tutarak mırıldandı. "Seni kaybedeceğimi zannetmiştim sevgilim, oldukça korkmuştum."