The Day I Got Legal

Hoofdstuk 1

'Hey potvis, wat was u ontbijt deze morgen, chips?' Iedereen die het gehoord heeft lacht me uit en kijkt naar mij.

Ik wandel zo snel mogelijk naar mijn fiets. Ik moet hier weg, weg van deze helse plaats waar iedereen me al 4 jaar lang uitscheld voor dikzak en lelijk meisje. Ik geef toe, ik ben altijd heel dik geweest net zoals iedereen in mijn familie trouwens. Niemand heeft zich ooit geschaamd voor zijn dikte maar dat deed ik dus wel altijd. Sinds een jaar volg ik nu wel een dieet. Enfin, het is eigenlijk geen echt dieet, ik eet gewoon niks meer, alleen af en toe een yoghurtje of wat fruit.

Terwijl ik naar huis rij wordt ik nog steeds uitgescholden en lachend nagekeken.

Als ik thuis ben vraagt men mama hoe het op school was geweest en ik antwoordt zoals gewoonlijk: 'Gewoon.' Waarna ik direct naar mijn kamer ga want ik wordt altijd misselijk als ik naar mijn 150kg wegende moeder moet kijken.

Om mijn gedachten te verzetten lees ik meestal. Ik probeer boeken waarin mensen gepest worden te vermijden want daarmee kan ik mijn gedachten niet echt verzetten van de realiteit...

Als mijn mama me roept dat het eten klaar is roep ik zoals altijd: 'Ik heb geen honger!' Dan hoor ik ze tegen mijn papa zeggen: 'Volgens mij is er iets mis met haar, ze eet niet meer sinds ze op het middelbaar zit en ze is ook sterk vermagerd, ze moet echt eens onderzocht worden.' Na die woorden dringt er opeens iets tot me door. Ik moet morgen naar het CLB.

Ik fiets naar school en mijn ochtend wordt geopend met de dagelijkse 'hey potvis' en 'kijk, daar is het lelijke eendje'.

'Oké jongens en meisjes, vandaag gaan we naar het CLB.' 'Oei potvis, dan gaan ze je eindelijk vertellen dat je obesitas hebt en gaan ze jou misschien eindelijk op dieet zetten.' Hahahahaha En iedereen lacht alweer.

Op het CLB aangekomen gaat iedereen ver van me weg zitten omdat Britt gezegd heeft dat ik veel plaats nodig heb wegens mijn gewicht.

Ongeveer een half uur later wordt ik naar binnen geroepen: 'Juliette, jij bent aan de beurt.' Zegt de dokter. Pas maar op dokter', zegt Ellen,' dadelijk is de weegschaal al kapot, zou je haar niet als laatste laten?' 'Zeg, dat wil ik niet meer horen!'

'Je mag hier alles uitdoen behalve je ondergoed en daarna naar mij komen.' Ik kleed me uit en ga naar de dokter. Na de gebruikelijke oog- en oortests zegt ze: 'Dan mag je nu op de weegschaal gaan staan.' Oké, nu is het moment van de waarheid... 'Ik weet niet waarom iedereen je dik noemt want je hebt ondergewicht, niet veel natuurlijk maar het is toch dringend nodig dat je wat bijkomt.' WAT zei ze nu, ondergewicht, ik? Nee, dat kan niet waar zijn, dit moet een vergissing zijn, bedoelt ze niet OVERgewicht? 'Ik zou je iets willen vragen.' Zegt ze na een lange stilte, 'Ben je altijd al zo mager geweest?' Ik twijfel even maar neem haar uiteindelijk toch in vertrouwen. 'Nee, ik heb een hele dikke familie en ik was dat uiteraard ook. Ik werd altijd gepest en ik wou er iets aan doen. Maar jammer genoeg heeft het niet geholpen want ik wordt nog altijd gepest...' 'En wat heb je gedaan zodat je zou afvallen, een dieet gevolgd of...' 'Nee, eigenlijk eet ik al een jaar niets meer, behalve yoghurt en fruit.' 'Oké, ik zou heel graag met je ouders en je leerkracht willen spreken.'