The Day I Got Legal

hoofdstuk 2

Oh nee… als mijn ouders ergens bij betrokken worden, komt het nooit goed. Ik ben opweg naar huis en de gedachte dat mijn ouders bij iets persoonlijks betrokken zijn kwellen me nog steeds. Ook was de dokter van het CLB net ook met de leerkracht aan het praten en zoals altijd hebben Britt en Ellen het natuurlijk weer gehoord met als gevolg dat ze me nu niet meer uitschelden als ‘potvis’ maar als ‘anorexiakind’. De dokter zei dat het maar een klein geval was van ondergewicht, daarom heb ik nog niet meteen anorexia.

Eens thuisgekomen ga ik direct naar mijn kamer, ik wil er niet bij zijn als mijn ouders gebeld worden door het CLB.

Ik ben in een boek aan het lezen en opeens schrik ik op van de telefoon. Wie zou dat zijn? Maar dan weet ik het weer… Ik kan het niet laten om aan de deur te gaan staan en af te luisteren. ‘Hallo?... ja dat ben ik…’ Ik hoor mama schrikken, ze begint te huilen en geeft de telefoon aan papa. ‘Ja, ik zal het haar zeggen.’ Zegt hij en hij legt neer. ‘Onze dochter, ondergewicht’, zegt mijn mama nog nasnikkend. Ik durf niet meer naar onder te gaan, niet dat dat nog nodig is want ik hoor mijn mama en papa de trap al opkomen. Er wordt op mijn deur geklopt. Omdat ik niet antwoord begint mijn mama door de deur te praten. ‘Juliette, liefje, ik heb net het CLB aan de telefoon gehad en ze zeggen dat je ondergewicht hebt. Ik zag wel dat je sterk vermagerd was en dat je niks meer at, maar ik wist niet dat het er zo erg aan toe was. Ik ben je mama Juliette, je kan me alles zeggen en altijd bij me terecht wat er ook maar is. Ik weet nu ook waarom je niks meer eet. Luister, als ik had geweten dat je gepest werd, was ik wel gaan praten op school en zo.’ Kijk, daarom zeg ik haar dus niks, ze gaat altijd direct naar school om daar te praten en ik weet uit ervaring dat je dat beter niet kan doen omdat je dan juist nog erger gepest wordt… Ook mijn papa heeft nog iets te zeggen: ‘Ik weet dat je liever naar je mama gaat als je problemen hebt, maar ik ben er ook nog altijd, ik ben niet voor niets je papa. Ze zeiden aan de telefoon ook dat we vanaf nu moeten letten op je voeding en controleren of je wel genoeg eet. Dat betekent dus dat wij vanaf nu je boterhammen voor school smeren en ook controleren of je ze allemaal op eet.’ Omdat ik nog altijd niet antwoordt gaan ze weg en ik hoor mijn mama nog zeggen: ‘Ik hou van je Juliette.’ Ik begin weer te piekeren. Wat als ze ontdekken dat er 10kilo boterhammen in mijn boterhammendoos zit, dan wordt ik weer erger gepest.

Ik wordt wakker en herinner me weer waarom ik school en mijn leven zo haat… Ik kom onder en zie het ontbijt staan: croissants, chocokoeken, broodjes en gelukkig ook fruit en yoghurt. Ik neem een yoghurtje en eet een appel en wil al terug naar boven gaan om me klaar te maken als mijn mama me terug naar de keuken roept. ‘Juliette, je moet wel van alles iets eten hè!’ Wàt?!! Van àlles iets? Dat krijg ik nooit op en hoe dik wordt ik dan wel niet! Ik heb geen zin om een discussie te voeren dus ik neem een broodje en begin te eten. Gelukkig heb ik mijn rugzak altijd aan de tafelpoot staan, zodra mijn mama zich omdraait gooi ik een croissant en een chocokoek in mijn rugzak. Ik het eet broodje verder op en ga naar boven. Als ik weer onder kom zie ik mijn boterhammendoos staan. Ik kijk er in. Nu wou ik dat ik dood was. Er zitten minstens 6 sneden brood in en dan ook nog met choco! Ik wil ze eerst niet in mijn boekentas stoppen maar als ik aan de deur sta om te vertrekken voel ik dat er iets in mijn boekentas gestoken wordt. Ik kijk achter me en zie dat mijn mama daar staat met mijn boterhammendoos in haar hand. ‘Je vergeet je boterhammen Juliette.’ Ik wou eigenlijk zeggen dat ik ze niet vergeten was maar ze expres niet meegenomen heb, maar ik heb nog altijd geen zin in een discussie en ik moet snel naar school.

Ik zit op mijn fiets en overweeg om vandaag te spijbelen maar dan denk ik dat de leraren me dan zeker gaan missen omdat ze waarschijnlijk met me willen praten over mijn problemen op school.

Aangekomen op school zet ik mijn fiets in de fietsenstalling en loop ik de speelplaats op. Ik wordt begroet met de dagelijkse portie scheldwoorden. Ik loop langs het groepje van Britt en Ellen en ze beginnen keihard te lachen en naar me te wijzen. Als ik verder loop roepen ze me na met ‘anorexiakind’ en de halve speelplaats begint te lachten. Ik wed dat ze nog een paar zinnetjes aan het verzinnen zijn om tegen me te zeggen.

De bel gaat en ik ga naar de rij. Ik sta zoals altijd achter aan de rij en probeer zo ver mogelijk van iedereen en hun gefluister te gaan staan. We hebben Engels. De vrouw van Engels is onze klastitularis en ik durf te wedden op het hoofd van mijn moeder dat ze me na de les even laat achterblijven om een afspraak te maken. De les is 5 minuten bezig en ik hoor achter me Ellen opeens super hard lachen. Ze zal waarschijnlijk weer iets ongelooflijk doms van Britt gehoord hebben maar dan begint de hele klas opeens te lachen. Ik kijk achter me en zie Ellen met mijn boterhammendoos in haar hand, ze laat de inhoud aan iedereen van de klas zien. Opeens kijkt ze naar mij en zegt ze: ‘Ah zo Juliette, dus we kunnen je weer potvis noemen! Is het misschien je moeders idee om je zo moddervet te maken net als haar zelf en haar man.’ Hahahahahahaha de hele klas begint weer te lachen. De hele les wordt ik uitgescholden. Zodra de bel gaat loop ik de klas uit. Ik hoor mevr. Bollen mijn naam nog roepen maar ik negeer haar. Ik ga direct naar mijn fiets en begin te fietsen. Ik fiets zomaar ergens naar toe. Het liefst zou ik niet willen weten waar ik naartoe fiets en hoelang, zodat ik mijn huis en de school nooit meer kan vinden. Ik weet na een tijdje fietsen inderdaad niet meer waar ik ben en opeens zie ik in de verte een schuur staan. Omdat mijn problemen toch niet meer groter kunnen worden dan ze nu al zijn, stop ik bij de schuur en ga ik naar binnen. Als ik binnen kom is het heel stoffig. Er staat niets in de schuur. Of toch wel… Ik zie in een hoek van de schuur opeens een houten kist staan. Ik doe hem open en zie allemaal oude boeken en uitgescheurde bladeren liggen. Ik haal de boeken uit de kist en bekijk ze een. Niks interessant. Wanneer ik de boeken terug in de kist wil leggen, zie ik op de bodem van de kist opeens een kaartje liggen. Ik pak het kaartje op en bekijk het eens beter. Op de voorkant staat in grote letters geschreven: The Legal Card…