En soms als ik veel geluk had, begon je te zingen, zacht en onverstaanbaar en zo treurig dat ik je wilde troosten en wilde dat je stopte maar tegelijkertijd zo mooi dat ik me niet kon bewegen en wilde dat ik het kon verstaan zo mooi zo kwetsbaar zo gevoelig. En dan wist ik zeker dat ik jou nooit kwaad kon doen en dat ik van je hield. Dat ik zoveel van je hield dat het pijn deed, maar ik wist dat het niet genoeg was. Het zou nooit genoeg zijn. Ik zou je moeten laten gaan. Maar ik hield simpelweg niet genoeg (of teveel?) van je om dat te doen. Ik ben niet sterk genoeg om jou te verliezen, want als ik dat doe verlies ik met jou ook mezelf en mijn doel om te leven.
JE LEEST
Uit het leven van...
Short StoryDit is een verzameling van allemaal fragmenten uit het leven van iemand, of het persoon vrouwelijk is, mannelijk, kind of volwassen ligt aan wat jij ervan maakt. Het thema is: vriend en vijand Het is misschien heftig, maar eerlijk gezegd ligt dat oo...
