A/N: Si Fumiya yung nasa picture💙
-------------------------------
Chapter 1: Goodbye Philippines
"Gonzales, Annika Daniella M."
Ito na. Ito na ang huling beses na tutungtong sa stage na ito. Graduation na namin ngayon at...
YES! GRADUATE NA AKO!
Matapos ang ilang taon kong paghihirap ay eto na, hotel manager na ako!
Imagine, ang dami-dami, as in sobrang daming challenges kasi puro ayos at manage ang ginagawa ko in a proper way.
Japan, here I come.
"Congratulations Mrs. Gonzales" sabi ng school principal namin. Ngayon ay ibinigay na ang aking diploma. Kasama ang picture ko at ng buong section namin.
I'm 1 out of 235 graduates. Bongga 'di ba?
After nito, mag-aaral ako ng Nihonggo para makapunta sa Japan. This is my dream place.
Fast forward...
"Nika, mag-iingat ka." mangiyak-ngiyak na pagsambit ni Mama habang inaayos ko ang aking gamit dahil pupunta na ako sa airport.
Pupunta na ako sa Japan.
Pero nakakaramdam din ako ng lungkot, dahil aalis na ako. Mawawalay na ko sa mga mahal ko sa buhay. Pero gagawin ko 'to para sa pamilya. Fighting!
"Ate Nini....."
"Annika......"
Naiiyak nako, feeling ko ayaw ko munang umalis. Marami akong maiiwan. Maraming mababago.
Flashback
"Psssstt, aalis na ko ng bansa bukas." aking pagkakasabi na may halong kaba. 'Di ko kasi alam kung iiyak ba sila o hindi kasi fiesta sa bahay ni Janice. Ang saya-saya nila tapos sisirain ko pa?
"Uy, Dani 'di ba hindi mo kami iiwan?" sabi ni Janice na tila 'di makapaniwala sa aking sinabi.
"Sabi mo, dito ka din magtatrabaho?" sinabi ni Lia dahil napako ko ang pangako ko sa kanila.
Hindi ko kayang manira ng pangako. Hindi ko silang kayang iwan. Pero kailangan kong umalis, eh. Gagawin ko ang lahat bilang panganay para sa pamilya ko.
"Pasensya na kayo, ginagawa ko lang ang lahat para kila Mama." paulit-ulit na aking sinabi dahil nasaktan ko sila. Nangongonsensya ako sa tuwing may umiiyak dahil lang sa akin.
"Mabuti nga kayo eh, kasi hindi niyo na kailangang mag-hirap ng sobra-sobra para umangat sa buhay. Ako, kailangan ko pang umalis---" hindi ko na kaya. Hindi ko na matuloy itong sasabihin ko sa kanila. Sana maintindihan nila...
End of flashback..
'Welcome to Ninoy Aquino International Airport'
Nandito na talaga ako. Ito na talaga ang oras na aalis na ko.
"Mag-iingat ka Dani. Andito lang kami ni Lia para sa'yo." mangiyak-ngiyak na sabi ni Janice at heto na nga, mahahawa na din ako sa kanya.
"Bye Janice.. Bye Lia..."
Papunta na ako sa eroplano hanggang sa....
"Aray!"
"Gomen nasai, miss." (I'm sorry, miss) paghihingi ng pasensya ng isang lalaki. Aba, Hapon pala.
Hapon na naka-brown polo. Shemay ang gwapo!! Pero naiinis pa rin ako.
"Hayst!"
"T-turungan na kita" sabi nito. Aba, dapat lang.
Tapos na naming ilagay ang mga gamit ko na nahulog niya.
"I'm so sorry taraga----"
Umalis na agad ako dahil sa inis. Tumuloy na lang ako sa aking patutunguhan, sa eroplano.
------------------------------
A/N: First FanFiction ko 'to!! Thank you sa mga nagbabasa tsaka sa mga magbabasa palang! So, umeksena na si Fumiya Sankaaaii! Ang panganay sa tatlong magkakapatid!
Ps: WHEEEERRE'SSS YAKISSOOBBAA SQUAAAADD??
-- nathyyy
BINABASA MO ANG
Oh! My Yakisoba! (Sankai Brothers FanFic)
Fanfiction"I think I really like you." "Anata ga sukidesu." "Gusto kita." What if you've been stuck between 3 persons. Not just only persons but 3 siblings! Not just a Filipino but Japanese! A life with my 3 suitors.. Fumiya... Yuya... Shunya... Sabi ko na ng...
