「Kataomoi」

Şarkı: Aimer- Rokutousei no yoru

Geçmekle ve gitmekle bir türlü bitiremediği yolları vardır her insanın kendi içinde. Aşmakta çok fazla zorlandığı yollar... Benim de böyle yollarım olmuştu, aşamadığım. Bu düşüncelerim arasında bile yarama tuz basar gibi radyo da çalan Aimer'ın sesine kulak verdim.

"İncindiğim zamanlarda usulca sarsan kollarını etrafıma, dünyalar benim olur

Tökezleyip kalkamadığımda, lütfen biraz cesaret ver bana

Hislerimi bir türlü anlatamıyorum
.
.
.
Bu bitmeyen geceden tek bir dileğim var.
"Şu yıldızsız gökyüzüne parlayan bir ışık gelsin." "

Tabii ben bu ışığın gelemeyeceğine yıllar önce alıştırmıştım kendimi. Ben Wong Yukhei çoktan kapanmıştım kendime, bir maskenin ardında.

-4 Nisan 2007-

"Ne kadar umursuyorsun ki çocuğunu?! Para vermekle babalık mı oluyor?!"
"Ya!! Kendine gel! Çocuğumu tabii ki umursuyorum. Onu tonlarca kursun altında ezen sen söyle asıl, gerçekten umursuyor musun? Daha 8 yaşındaki bir çocuk, her gün farklı bir dersin altından nasıl kalksın?!"

Hadi Yukhei kapat kulaklarını ve uyu. Sadece her zaman ki gibi kavga ediyorlar.

Yarın yeniden kursa gitmeliyim. Ama... ama annem neden bana sormuyor? Artık gitmek istemiyorum. İyiyim, evet hepsinde iyiyim ancak... neden herkes iyi olduğumu söylerken annem yetersiz olduğumu söyleyip babamdan gizli beni dövüyor?

Ah, hayır! Sadece öğretmenlerimdi iyi olduğumu söyleyen. Çocuklar ve aileleri bana zorbalık ediyor ama kimseye söyleyemem.

"Hayır, hayır Yukhei. Uyumalısın."

Korkuyorum...

"Her şey düzelecek, annem beni sevecek."

Sırtımdaki kesikler sızlıyor.

"Hayır sorun değil, çok çalışırsam annem beni sevecek."

-9 Ekim 2014-

"Şu saçma maskeyi çıkar artık. Yüzünü saklayarak neye varacağını sanıyorsun, Yukhei?"

"Hayır." dedim. "Kimse yüzümü görmek istemiyor, böylesi iyi."

"Seni laf dinlemez velet!" diye bağırmıştı ince elini suratıma doğru indirirken.

"Ben..." dedim, ağzıma yayılan metalik kan tadıyla. "Artık sana boyun eğmeyeceğim. Ben artık nefes almak istiyorum."

"Maskenin ardındaki sen, bana muhtaçsın."

"Değilim." dedim, 15'imde bir daha dönmemek üzere terk ettiğim evde.

*

Günümüz

Annem beni hiçbir zaman sevmemiş, babamsa ben sadece 9 yaşındayken bir dikkatsizlik sonucu hayatını kaybetmişti.

"Amca?" dedim telefon ahizesine doğru. "İlaçlarım geldi mi?"

"Evet, Yukhei." demişti. "Eve gelince alırsın. İyi dersler."