Şirin iki katlı bahçesi beyaz güller ile donatılmış bir yuva.....Her şey çok güzeldi annem ve babam kardeşim güzeldi yüzümdeki gülümseme güzeldi ve o gün unutamayacağım bir ses BAM bu ses hiç oluşumun sesi bayıldığımı hatırlıyorum gözümü açtığımda bir adam boynunda yıldız dövmesi olan bir adam ve sonrası yok uyudum yüzümdeki tebessümü hissederk uyudum.Düşüncelerim beni uyandırmaya başlıyor gözlerim aralanıyordu gökyüzünde hiç olmadığı kadar parlak ve görkemliydi etrafta baskın bir koku ve bahçedeki güller güller artık kırmızydı ve işte yine bir tebessüm ayağı kalktım ve onlar uyuyor son olduğu düşünülen başlangıçta ne kadar bağırsam kalkmıyor bana cevap vermiyorlar gözlerimin içine gülen gözler ile bakmıyorlar ve güldüm kahkaha atarak haykırarak güldüm durdum ve işte yine o tebessüm.Gülerken hiç olmuştum ve gülerken yok olmuştu gözyaşım.Belkide yok olmamıştı sadece saklanıyordu.Biliyorduki gülerken kaybetiklerini ağlayarak geri kazanamazdı.Bir süre bir sessizlik oldu.Eve koştum beyaz bir çarşaf alıp artık kırmızı olan beyaz güllerin arsına serdim ve evden beyaz yorgan ve yastık alıp yastıkları çarşafın üstüne koyup babam annem ve kardeşimi yatıdım ve üstlerini örtüm ve bende ortalarına yattım ve hep beraber sessizce gökyüzünü seyrettik.Anne bu akşam masal anlatmayacakmısın baba başımı okşamayacakmısın kardeşim sen beni uyuz etmeyecekmisin hiç biri cevap vermiyor yüzümdeki tebesüm bir anda büyüdü ve bir kahkaha daha beyaz olan her şey kırmızıya bürünüyordu yavaşca sessizlik yüzümdeki tebessüm gökyüzü içimde saklanan gözyaşı çok iyi saklanbac oynuyor bir türlü bulamıyorum tebessümüm ile birlik omuşlar onu ne zaman bulacak olsam tebessümüm onu saklıyor sabah olunca bu güzel gün bitecekti polisler ambulans az kalsın unutuyordum sizi bir kere eletip geri getirmeyen meşhur cenaze arabası polislerin soruları ve benim yüzümdeki tebessümüm ile verdiğim cevap amcamın beni evine alması evet bitmişti artık hiçtim. Hey sen ordaki benim için üzülüyormusun yoksa hiç olmak herkes olmaktan daha iyidir eğer sen herkessen benim için üzülmeyi bırak ve kendin için üzül.Her şey bitti demiştim ya belkide yeni başlamıştır.O gün gerçek olana uğurlarken ailemi göz yaşımıda kaybetmiştim artık bir nebzede olsa göremiyordum onu bir tek tebessüm soruyordum tebessüme nerde o çok ihtiyacım var hiç birşey söylemesen gülüyordu.O an karar verdim göz yaşımı bulmaya o an karar verdim içimdeki saklanan ruhu acığa çıkarmaya onları gerçek sonsuzluğa değil gerçek olmaynda yok etmeye.Hiçdim gözyaşı dökemeyen bir hiç ve işte yine tebesüm bağırdım her şey güzel herkes bana bakıp fısıldaşıyordu ben deli değildim asıl deli onlardı artık içimdeki ruhu serbest bırakabilmiştim ve ona karışan yoktu bir kahkaha ve son bir gülümseme sonra yok gözüm karardı ve ailem yok sadece hiç oluşum göz yaşı dökemeyen bir hiç....!
