De Memorabele strijd (gestopt)

Hoofdstuk 16

De volgende dag kreeg Matthias zoals verwacht veel vragen van Annabelle, Sarah en Niek naar zijn hoofd geslingerd. Wat het was of het gevolgen zou hebben voor het kamp en of ze nou hier weg moesten. Gelukkig had Matthias zich voorbereid op deze vragen en kon ze rustig beantwoorden. Het was een hele ondervraging leek het wel, maar het verging Matthias goed. Hij kon alles vertellen wat hij wilde vertellen en wat hij achterwege wilde laten hoefde hij niet eens aan te ontsnappen, omdat ze hem het niet vroegen. Het was gelukkig allemaal goed afgelopen en Janet en Mandy gingen naar de ziekentent om de gewonden te verzorgen. Mandy wist niet wat er gebeurt was, want ze was door alles heen geslapen. Er waren die avond niet veel gewonden gevallen en er was niet zoveel te doen maar alles moest gebeuren en diegene die er al een poosje lagen moesten ook weer verzorgd worden. Niek had zijn lessen gewoon en moest dus vroeg weg. Matthias was bij de leiders geroepen, omdat hij adviseur was en ze dit probleem wilden oplossen en ervoor moesten zorgen dat het niet weer gebeurde. Matthias was die middag klaar met de bespreking en moest alles gaan regelen. Daar had hij een kleinere tent voor. Niemand wist of daar wel iemand in kwam, omdat het een tentje was die een beetje afgelegen stond. Het was dan ook onwaarschijnlijk dat ze zouden denken dat daar ooit iemand in zou gaan. Er was dus geen kans dat ze Matthias daar zouden storen. Dat vond hij wel prettig, want als ze hem zouden storen zou hij zijn werk niet af kunnen krijgen. Hij ging aan het werk en probeerde zo goed mogelijk oplossingen te vinden. Het was een moeilijke taak maar hij had die taak aanvaard en er een eed aan vastgelegd. Hij was in gedachten verzonken voor de oplossingen en had zich helemaal uitgesloten van alle geluiden en bewegingen om hem heen en was aan het brainstormen hoe hij alle problemen weer zou kunnen oplossen.

Sarah en Annabelle gingen die middag naar de leiders om te vragen of Paul en Annabelle niet bij de zelfde slagvelden werden ingedeeld. Ze klopten aan. 'Binnen' zei één van de leiders. Sarah en Annabelle liepen naar binnen. De leiders zagen Annabelle en Sarah naar binnen komen en gingen rustig zitten in hun stoelen. Gelukkig niet meer een belangrijke vergadering die om het belang van het kamp ging. 'Wat hebben jullie ons te vertellen of te vragen meiden?' Vroeg de hoogste van de leiders. 'Wij zouden graag willen vragen of Paul en ik niet bij elkaar op hetzelfde slagveld hoeven vechten. Wij hebben namelijk allebei een droom gehad waarin hetzelfde gebeurde. Paul ging dood, omdat hij mij redde en dat willen wij koste wat het kost voorkomen.' De leiders keken verbaast naar Annabelle. Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt in die vierentwintig jaar dat ze aan zich aan het verzetten waren. Iedereen had het geaccepteerd met wie ze op het slagveld stonden, omdat het erom ging dat het land werd bevrijd van de slechte koning. Zodat ze een goed land hadden voor hun kinderen en kleinkinderen, hoeveel mensen ze ook moesten opleveren. Alles was voor de vrijheid. Maar de leiders snapten al waarom ze dit aan hen vroeg. Het zusje van Paul was er ook bij en de leiders hadden al een hele poos het gevoel dat Annabelle wel eens een oogje op Paul zou kunnen hebben en Paul ook op Annabelle. Het was voorbestemde liefde, maar het mocht niet omdat dat het einde van Paul zijn leven zou betekenen. Ze vroegen het omdat anders Paul Annabelle zou gaan beschermen met zijn leven en dat wilden ze niet. 'We zullen er over nadenken Annabelle en Sarah.' Zeiden de leiders. 'Oké, bedankt dat u naar ons heeft willen luisteren en ik hoop dat u de juiste keuze maakt.' Annabelle en Sarah liepen de tent weer uit. Sarah was niet echt tevreden ze had gedacht dat de leiders gelijk een antwoord had gegeven en niet haar en Annabelle in spanning laten om te weten of Paul en Annabelle wel of niet samen op het strijdveld zouden moeten vechten. Sarah vond het niet eerlijk. Haar vader had wel gelijk antwoord gekregen op zijn vraag of Paul naar het strijdveld mocht en ze lieten de vrouwen die een serieuze vraag stelden gewoon wachten. Het was allemaal zo corrupt maar het was nou eenmaal zo. Het was niet anders. Misschien werd het wel anders als er een andere koning op de troon kwam, maar dat was nooit zeker. 'Waar zit je over te piekeren Sarah?' Vroeg Annabelle. Sarah schrok op uit haar gedachten. 'Sorry, wat zei je Annabelle?' Vroeg Sarah. 'Ik vroeg waar je over aan het piekeren was.' Zei Annabelle. 'O, sorry. Ik zat te denken waarom geven de leiders mannen wel gelijk antwoord en laten ze de vrouwen gewoon wachten?' 'Ze laten ons wachten omdat nog nooit iemand die vraag aan hen heeft gevraagd. Daarom moeten ze erover denken omdat wij de eersten zijn in vierentwintig jaar die zo soort vraag stelt. Het is nieuw voor hen en daarom moeten wij gewoon over een paar uur weer terug komen en vragen of ze voor ons al een antwoord hebben. Als ze dat nog niet hebben dan komen we morgen gewoon weer terug.' Zei Annabelle. Sarah had er geen goed gevoel bij. Misschien gingen de leiders hun verzoek afwijzen en verliest ze haar broer. Dat mocht niet gebeuren. Ze wilde haar broer niet kwijtraken. Het was al erg genoeg dat haar vader mee moest vechten. Haar broer wilde het zelf zo graag en dat maakte het er niet gemakkelijker op. Paul wilde zichzelf gewoon de dood in jagen, want hij wist zelf heel goed dat hij de dood tegemoet zou lopen als hij samen met Annabelle op het slagveld stond. Het was een beangstigende gedachte om te moeten horen dat je vader en je broer op het slagveld waren gestorven. Dan zou ze helemaal alleen zijn. Er was dan niemand om op haar te letten en ook niet iemand om even bij uit te huilen. Dan zou ze helemaal geen familie meer hebben.

Terwijl Sarah zo aan het piekeren was, was er inmiddels al weer een uur voorbij en gingen ze weer naar de tent van de leiders. Annabelle klopte vastbesloten aan bij de tent van de leiders. 'Binnen!' Werd er geroepen en Annabelle en Sarah liepen naar binnen. 'Annabelle en Sarah zeg het maar.' Zei één van de leiders. 'Hebben jullie al een oordeel kunnen vellen over de gunst die ik u heb gevraagd mijnheer?' Vroeg Annabelle op haar woorden lettend. 'Ja, maar we kunnen nog niet met zekerheid zeggen of het niet gaat gebeuren. Jij bent namelijk nog maar net hersteld en dus laten we je nog niet naar de grote veldslagen gaan en Paul mag alleen maar naar de wat kleinere veldslagen. Dus het is niet uitgesloten dat jullie samen op het slagveld komen.' Sarah was helemaal overdonderd van dit antwoord. Ze was zo over stuur dat ze zonder formele beëindiging van het gesprek huilend de tent uit rende. Het was niet leuk om dat te zien. Het was zelfs zo erg dat één van de leiders erachter aan wilde rennen, alleen maar om Sarah te troosten. En dat was nog nooit voorgekomen. Dit was het ergste besluit wat ze ooit hebben moeten nemen. Ze wisten dat Sarah er gewoon veel moeite mee had. De leiders wisten ook wel dat het moeilijk was om te weten dat je jouw broer en ook nog eens je vader in één veldslag kunt verliezen. Het was heel erg voor een meisje om haar vader en broer te verliezen en zo alleen achter te blijven, omdat haar moeder was overleden bij haar geboorte. De leider hakte de knoop door en verontschuldigde zich bij de andere leiders. Hij liep de tent uit en ging Sarah zoeken.

---

Hier is hij dan, weer een nieuw hoofdstuk van de memorabele strijd. En alweer te laat... Ik ben echt super druk met school en er zijn alweer verslagen die ingeleverd moeten worden. Dus ik zal mijn best doen om het echt op de dinsdag te updaten, maar ik kan helaas niks beloven. Ik hoop dat jullie het weer een leuk stukje vonden en zoals altijd als er punten zijn zeg het gerust :)  xxx