I don't want to say goodbye.. [DUTCH]

001 - Azize

We zaten samen op de fiets. Hazan reed, ik zat achterop, omdat mijn band nog altijd lek was en ik het vertikte om hem zelf te plakken. We reden langs een weiland, een van de vele in ons dorpje in Overijssel. 'Kijk, een koe.' zei ik. Ik hoorde mijn zus geërgerd zuchtten. 'Goh, echt? Ik heb nog nooit een koe in een weiland zien lopen.' zei ze sarcastisch.

Ik rolde met mijn ogen, maar bedacht toen dat ze dat niet kon zien. 'Minder onaardig doen, harder fietsen.' Zei ik toen maar.

'Waarom vraag je de volgende keer je vriendje niet of je bij hem achterop mag'?' vroeg ze. Ze sprak het woord vriendje uit alsof ze het over spruitjes had. Dit keer was ik het die zuchtte. 'Waarom zou hij vanaf de andere kant van het dorp helemaal naar de dansschool fietsen, terwijl ik ook gewoon bij jou achterop kan?'

We ruzieden nog wat, zoals gewoonlijk, en toen waren we er. Thuis. We hadden een mooi huis, vond ik zelf dan. Wit, met een rieten dak. Voor de ramen hingen donkergroene luiken waardoor het iets sprookjesachtigs had.

'We zijn er!' gilde ik toen ik de achterdeur opendeed. Ik schopte mijn schoenen uit en liep door naar de keuken. Het was half zes en na anderhalf uur pirouettes gedraaid te hebben had ik behoorlijk honger.

'We zitten in de woonkamer.' hoorde ik mijn vader zeggen. Met Hazan achter me aan liep ik naar de woonkamer toe. Daar zaten ze. En als ik geweten had wat ze ons zouden gaan vertellen, was ik vast en zeker hard weggerend. Maar ik had geen flauw benul en dus plofte ik neer naast mijn broer, Yalçin.

Mijn vader schraapte zijn keel en Hazan ging snel ook zitten. 'We moeten met jullie praten.' zei hij toen. 'En we hadden het jullie misschien eerder moeten zeggen, maar..'

Hij zweeg even en keek ons om de beurt even aan. Ik vroeg me af wat hij ging zeggen. Vast iets ernstigs.

'We gaan verhuizen.' Dat is wat hij zei. Niet meer, niet minder. Het voelde aan als een klap in mijn gezicht. Verhuizen? Waarom? Wanneer? Waar naartoe?