Finally Yours

CHAPTER 15

(Edited)

Art's P.O.V

Napamulat ako ng mata at kulay puti na kesame ang sumalubong saakin.

shit? nasaan ako?

"Babe! thank god you're awake!" napakunot ako ng noo dahil sa boses na yon.

"Vince" gulat kong tanong.

what is he doing here? paanong?

Biglang sumakit ang ulo ko, at napansin kong may benda pala ako sa ulo.

"Hey dahan-dahan lang may nararamdaman ka ba?" tanong niya at bakas sa mga mata niya ang pag aalala.

di ko alam pero bigla akong naiyak dahil dun napayakap ako sakanya.

"Its okay nandito na ako shhh" sambit niya, kumalas ako sa pagkakayakap at hinarap siya.

Bigla kong naalala si kenzo

Nasaan na siya?

Paano kami nakapunta dito?

Biglang bumukas ang pinto at nagulat ako ng makita ko kong sino.

Sabay kaming napatingin ni Vince at

"Kenzo?" usal ko ng makita ko

tumingin saakin si vince bago tumingin kay Kenzo.

"A-ah haha, i came here to check if you're f-fine but it seem you look okay so-"

i saw a sadness in his eyes.

"Lalabas muna ako babe" biglang tumayo si Vince at sobrang cold ng pagkasabi niya ng katagang iyon bago lumabas.

Damn!

napatingin ako ulit kay kenzo.

"H-hey im fine and t-thank you for Visiting me" sambit ko, lumapit naman saakin si axel at yumakap.

"Boyfriend mo?" napatingin ako sakanya ulit.

"Yeah kakarating niya" his reaction is just casual at nakikita ko sa mga mata niya na parang nasasaktan siya.

"W-wow! anyway i brought you some flowers but your boyfriend looks angry when he saw me so i gotta go"

he was about to go nang tinawag ko siya.

"Kenzo-

humarap siya ulit saakin.

"Are you okay? i mean nasaktan ka ba dahil doon sa nangyare?"

tumawa naman siya ng kaunti but i know na hindi iyon totoo.

"Yeah im good im really good hahahah bye"

i felt my tears rushing on my cheecks.

he dont deserve this deep inside i felt so much pain.

bakit ganito kahirap? alam kong mahal ko parin talaga siya.

Maya-maya ay bumalik si vince na may dalang pagkain.

Nahihiya ako.

umupo siya sa upuan na nasa gilid ng kama ko.

"Siya ba?" tanong niya saakin.

"Oo, siya" nahihiya kong sagot.

I heard him sigh

"Hey, it's fine and im not angry or something because i knew from the start na hindi mo siya nakalimutan and it's fine for me" napaiyak ako sa sinabe niya at niyakap ko siya ng mahigpit.

"Im so- sorry vince kasi laging kang nandiyan para mahalin at alagaan ako pero ni hindi ko manlang iyon nagawang masuklian" umiiyak kong sambit.

"Hush! It's fine i love you so i want to see you happy and i accept already na hindi ka talaga mapapasaakin" iyak lang ako ng iyak.